Iemand écht tot steun kunnen zijn, is een voortdurende leerschool in verbinding. Darwin wist het al: “Het is niet de sterkste die overleeft, noch is het de intelligentste; het is diegene die zich het beste aanpast aan verandering.” En net om die wijzigende levenssituatie te kunnen (leren) aanvaarden heb ik een ander nodig. Aanvaarding gebeurt niet op een drafje, het vergt meestal jaren. Als we zelf of onze geliefde ziek wordt, als we moeten leren omgaan met een handicap, als we worden verlaten, als we ons werk en/of geliefden zien verdwijnen, … hebben we meer nabijheid nodig dan wat woorden goed bedoeld, kunnen uitdrukken. Die armen, die knuffel, die zoen die ons overeind houden en die nu een stille dood sterven in quarantaine. De wereld staat op z’n kop. Maar misschien wint écht verwoorden aan belang. Zeggen we effectief hoe belangrijk die ander wel voor ons is? Geschreven woorden, telefoon, chat of video-call nodigen ons uit om beter met onze diepste roerselen om te gaan. Lieve lezers, ik ben altijd zo blij me met jullie te verbinden.
evenstilstaanblog.wordpress.com 