Biecht – VIERING

Als een donderslag bij heldere hemel werd ik getroffen door het woord ‘biecht-viering’. Ik merk dat hoe langer ik dit Sacrament beleef, hoe ik verander als mens: God is waarlijk met me bezig! Hij bewerkstelligt heel minutieus en zacht bewegingen in mij, die ook anderen ten goede komen. En net omwille van deze humane groei, mag ik deze Transformatie écht vieren. Stukje bij beetje laat Mijn Allerbeste Vriend mij steeds meer Verrijzen als ik bereid ben Hem te volgen in Zijn Aanbevelingen. Die onuitputtelijke Mensenschool mogen en kunnen volgen, wordt me elk jaar dierbaarder.

Dat mensen toch de stap konden zetten naar de biecht, hét Middel tot Ont-wik-keling ligt zo in ons bereik en dat we daar dan zo weinig mee doen, toch jammer?! Mijn persoonlijke ervaring is wel dat de biecht van aangezicht tot aangezicht dieper ingrijpt dan de collectieve biechtviering. Al kan je met deze laatste vorm starten om er Iets van te proeven. We zijn hier op aarde om een weg af te leggen, individueel en gemeenschappelijk.

Wat doe ‘ik’ ermee?

Rechtopstaand

De mens met wijd open armen is rechtop gemaakt net als het kruis. Toevallig? Ik lijd mee met de passie van de Heer en met de smarten van zo velen, nabij en ver weg. U bent ons zelf de weg van het kruis voorgegaan als een (Voor)beeld van aanvaarding, want integratie van het lijden wordt levend Brood ten dienste van anderen. Doorheen onze beproevingen voeden wij elkaar, ieder op zijn manier. Zo kan lijden als groeiweg van de mens worden gezien. De Geest heeft hierin een cruciale rol: Hij inspireert ons op onze calvarie, in onze verzuchtingen, groot en/of klein. Het kleinste zaad in weer en wind gehavend, moet sterven om opnieuw geboren te worden, om méér levend te worden. Op ‘t einde van de kruisweg kan je een ander mens worden: met een milder hart, een ruimere blik, met meer kracht, misschien meer elan, meer onderscheiding. Kan ik me overgeven aan de Altijd Dragende Liefde? Verticaal verbindt het kruis mij met Mijn Vader. “Als iemand zijn kruis niet draagt, kan hij mijn leerling niet zijn”, zegt Jezus …

De Goede Week

Mijn kleinzoon vroeg me: “Waarom is dat een goede week? Ze doden Jezus, die de mensen geneest.” Ik kon enkel antwoorden dat de goede week ‘goed’ is omdat Hij sterft, en verrijst. Omdat Hij op die manier ons eeuwig leven kan geven. ‘Nooit sterven’, sprak tot zijn verbeelding. En verbeelding kan alle kanten uit. Ik zei: “Als ik dood ben, leef ik bij God, de Vader van Jezus, Vader van ons allen, Mijn Vader. Wij moeten sterven zoals Hij, om dan eeuwig te leven.” Zo begint de Goede week met palmzondag. Net als mijn kleinkind willen ze zo graag Jezus als onze Koning. Want Hij geeft eeuwig leven. En hun fantasie over eeuwig leven sloeg op hol. En Jezus zegt : “Sterven, zoals Ik, is de weg naar eeuwig leven.” Nu begrijp je wel, waarom diezelfde mensen Hem wouden kruisigen. Later bleek dat Hem kruisigen (en elkaar), onze dood is, en Zijn verrijzen onze redding van die dood. Dat kon ik mijn kleinzoon nog niet vertellen. Hij geeft Zichzelf aan allen die willen sterven zoals Hij, om in volle heerlijkheid te leven zoals Hij. Een Goede Week aan allen.

Vér-binding

Iemand écht tot steun kunnen zijn, is een voortdurende leerschool in verbinding. Darwin wist het al: “Het is niet de sterkste die overleeft, noch is het de intelligentste; het is diegene die zich het beste aanpast aan verandering.” En net om die wijzigende levenssituatie te kunnen (leren) aanvaarden heb ik een ander nodig. Aanvaarding gebeurt niet op een drafje, het vergt meestal jaren. Als we zelf of onze geliefde ziek wordt, als we moeten leren omgaan met een handicap, als we worden verlaten, als we ons werk en/of geliefden zien verdwijnen, … hebben we meer nabijheid nodig dan wat woorden goed bedoeld, kunnen uitdrukken. Die armen, die knuffel, die zoen die ons overeind houden en die nu een stille dood sterven in quarantaine. De wereld staat op z’n kop. Maar misschien wint écht verwoorden aan belang. Zeggen we effectief hoe belangrijk die ander wel voor ons is? Geschreven woorden, telefoon, chat of video-call nodigen ons uit om beter met onze diepste roerselen om te gaan. Lieve lezers, ik ben altijd zo blij me met jullie te verbinden.

Paginaverslinder

Zoveel verhalen

-verteld, beluisterd,

beleefd, gezien, herkend-

blijven plakken

als geschreven tattoos

in iedere huidplooi.

onverzadigde

paginaverslinder.

(M.V.)

Geloof en samenleving deel 2

(vervolg van gisteren)

Is onze vrijheid bedreigd?

Gisteren luisterden we naar een pater.

Een andere stem laat Nico De Fijter horen in datzelfde weekblad ‘Tertio’.

“Ik mag als Nederlandse journalist de hele tijd vragen stellen”, zegt hij. En dat doet hij in een Nederlands weekblad.

“De kerk is – wat de Rooms Katholieken betreft – heel beperkt. Lange tijd gold religie als iets dat voorbijgaat maar de jonge generatie kijkt nu veel onbevangener naar religie”, zo gaat hij verder.

En naar het einde van zijn verhaal zegt de journalist: “Geloven is een mysterie en in die zin kan de kerk een oefening voor het leven zijn. Laat dat mysterie maar bestaan.”

Geloof en samenleving deel 1

Is onze vrijheid bedreigd?

“Je kunt geen vrijheid hebben wanneer het lichaam van onze samenleving ziek en misvormd is”, zegt pater Rony Ceustermans in het Vlaams weekblad ‘Tertio’.

“Nooit is vrijheid definitief verworven”, zegt hij. “Vrijheid is een kostbaar goed. Maar wordt onze vrijheid niet al veel langer bedreigd door een zieke en misvormde samenleving? Nooit is de godsdienstvrijheid definitief verworven. Erediensten worden in onze samenleving radicaal aan banden gelegd en zo brengt men de godsdienstvrijheid brutaal in twijfel.”

Wordt geloven zo niet moeilijk? En sommigen zeggen zelfs: meer dan moeilijk. En dan horen en lezen wij: “De democratische samenleving is ziek en de vrijheid is bedreigd. Brood en spelen wiegen de massa in slaap.”

(morgen vullen wij aan)

Niet zeuren

Neen, wees eerlijk wat zouden wij reden hebben tot klagen i.v.m. de Covid-regels. Toont het misschien net niet hoe moeilijk wij het hebben met gehoorzamen, volgzaam zijn t.b.v. onze héle samenleving?! Ons eigen willetje wordt hardhandig aangepakt en … misschien hebben we dit zelf uitgelokt door excessief gedrag … Daar kunnen we op z’n minst even over nadenken. Zij, die geen degelijke behuizing hebben, zelfs elektriciteit of water missen, of zelfs geen dak boven hun hoofd … Zij, die sinds jaar en dag leven in een verschrikkelijk getto zoals de Gazastrook, ja nóg in onze tijd van ‘alles moet kunnen’ … Zij, die een goed uitgebouwd gezondheidsnet moeten missen … Zij, die beperkt zijn in hun eigen mogelijkheden, hetzij door gebrek aan onderwijs, hetzij door ziekte en/of handicap … ’t Wonderbare is dat deze mensen ons véél te leren hebben en vaak een creatieve en humane oplossing hebben gevonden om te leven met hun beperkingen én dan nóg i(I)nspiratiebron worden voor anderen! Laten we daar ‘es op focussen en handelen waar we kunnen.