Onbetreden pad

Met jouw ogen dicht,
tastend in de duisternis,
zoekend naar nieuwe wegen.
Intuïtief kom je ze onherroepelijk tegen.

Het onbekende, vaak onbemind.
Jouw vastberadenheid kiest bewust
voor vernieuwing
zoals ontsproten nieuwe wortels
zich een weg banen
door de verharde bodem.
Zo ook voor jou
het onbetreden pad,
beginnende ’s ochtends.

Met jouw eerste voetafdruk
zet je jouw stempel op de rijkdom
van een nieuwe levenservaring.

Onbetreden pad,
bron van vernieuwing,
oneindigheid in voltooiing.

Rosanna

Hoog en ver weg

Nu de avond valt in mijn hart, vertel ik een laatste verhaal, dat ik nu per hoofdstuk opberg in de mooiste kamer van mijn ziel.
En dan kom ik weer even terug bij mezelf, in de schaduw van de versleten dag.
Alles opgeborgen in het donkerste zwart van de nacht.
Woorden verdeeld over alle sterren, die even oplichten en dan verdwijnen, ja zelfs vergeten zijn.
Doorheen de wolken, die nu de maan bedekken, klinkt mijn afscheidslied.

Teejoo

Mild overwinnen

Vaak hoor je in de wandelgangen dat wij ons niet moeten laten doen. Je psychische gezondheid eist dat je lucht geeft aan je gevoelens. Opkroppen levert maagzweren op. Natuurlijk moet je leren om voor jezelf op te komen. Jij bent Gods schepsel. Jij hebt evenveel rechten als alle anderen en daar moet je voor opkomen. Maar als je dat hebt gedaan…, als je kunt vechten voor je kind…, als je kunt opkomen voor je gelijk…, als je je niet laat tiranniseren, dan komt het moment waarop je “je tegenstander” overwint door mildheid, door ook zijn rechten te erkennen en zijn emoties te begrijpen. Op dat moment komt het goddelijke in je oordeel, iets dat het belang van allen aangaat. Het is goed dat we geleerd hebben om voor onszelf op te komen. Dat maakt ons menselijk! Het is goed dat we ook leren compassie te hebben met onze medemens. Dat maakt ons goddelijk!

“Ik had dorst.”

Water kan ons bedreigen. Het kan kolkend overstromen. Maar water betekent ook leven, groeien, de dorst lessen. In ons midden kan het water overvloedig vloeien maar in het Zuiden moeten mensen soms ver lopen om het levensnoodzakelijke water te vinden. De mens en de aarde zijn dorstig. Water is een eerste levensbehoefte, zo vertelt ook de bijbel. Drinkbaar water is een recht voor iedereen.
Maar het verlangen naar water wordt ook als beeld gebruikt voor het verlangen naar een goddelijke nabijheid. Mensen hebben ook dorst naar zinvolle ontmoetingen, naar een luisterend oor. Een andere dorst is de dorst naar waardering, naar een bemoedigende schouderklop, naar vriendschap. Mogen wij zorgzaam omgaan met water. Dat wij in ons midden de dorst mogen zien naar aandacht en nabijheid. Misschien kunnen die Man van Nazareth en andere bezielde mensen ons aandachtig en open maken voor een diepe bron die Jezus ‘God en Vader’ noemde.

… wordt volgende week maandag vervolgd.

Een afscheidsrede

Jezus nam afscheid van zijn vrienden, de apostelen, vooraleer Hij ging sterven. En nu, na Pasen, lezen we Zijn laatste woorden, als een dierbare herinnering. Zo voelen wij Hem weer bij ons. Maar dit evangelie raakt dieper, Zijn laatste woorden gaan over Zijn leven en sterven, ons leven en sterven. Nu, vier dagen voor OLH Hemelvaart, klinkt het alsof Hij weer afscheid van ons neemt, en nu voorgoed. Maar Hij belooft dat Hij ons steeds nabij is, dat wij niet mogen treuren voor Hem, want Hij is blij naar Zijn Vader te gaan. Jezus weet dat wij dat niet allemaal begrijpen en Hij belooft ons Zijn Geest, Die ons zal herinneren aan wat Hij gezegd heeft. En waaraan zal De H. Geest ons herinneren? Aan Jezus’ woorden over liefde. Liefhebben is de enige troost en zin en vreugde van ons leven. Als we Hem liefhebben, elkaar liefhebben, dan verblijven we nu al in Gods Rijk, omdat Zijn Vader dan in ons leven aanwezig is. Hij waarschuwt wel dat de vorst der wereld zal komen, maar hij vermag niets tegen Hem. Het is een troostende herinnering aan Zijn verbondenheid met ons.

 

Oudste stad

Verlichte straatstenen verbreken de kwetsbaarheid van de nacht in de oudste stad.
Er heerst een voelbaar gemis van spontane uitbundigheid in alle vormen en soorten.
Lege, ontsierde winkelpanden hunkeren naar een succesformule.

Held van de stad.
Statige trots, gewezen kracht, fierheid op een sokkel.
Oudste stad naar mijn hart.
Stevige brok geschiedenis.
Ik hou van u.

Werk aan de winkel.
Bel gerinkel.
De cultuur is hier zo puur.
Geboren en getogen, maar nooit verloren.
Oudste stad.
Hijs uw vlag en wimpel.

Rosanna

Brief aan Maria

Lieve Maria,
wat ik zo graag meer van jou leren wil:
jouw JA voor het Leven – ten volle –
met de uitdaging en het risico instemmend om
m’n comfortzone te kunnen ontstijgen.

Wat ik zo graag meer toepassen wil:
jouw ontvankelijkheid van wat het leven me
biedt voluit te leren aanvaarden.

Waar jouw voorbeeld me toe aanzet:
(nog) meer een luisterend oor te zijn voor zij
die zwaar beladen door het leven gaan.

Waarheen ik je zo graag volgen wil:
(nog) dichter bij Jezus te komen door jouw
wijze woorden: ‘Doe maar wat Hij je zegt’
– altijd – in praktijk om te zetten.

Daarom, lieve Moeder, wil ik je levenslang
danken, omdat jij er steeds bent, als ik
woordeloos ben, verward, ziek van verdriet
en/of pijn. Met álles mag ik bij je komen.
Ik mag me steeds even ‘welkom’ voelen.

Hou van elkaar

Niets is mooier dan de liefde. Echte liefde die gaat tot het uiterste.
Een moeder die haar kind verdedigt ten alle prijs. Een buur die een langdurig zieke wekelijks een bezoekje brengt. Een hulpvaardige kennis die na een karweitje zegt: “Ik wil er niks voor, het is graag gedaan.” Een koppel, getrouwd vol idealen en dromen, dat de wind tegen krijgt, maar elkaar trouw blijft door dik en dun. Ouders die hun vakantie altijd afstemmen op hun zorgenkind, en anderen die dan zeggen: “Gaan jullie nu maar eens samen op vakantie, wij nemen dit jaar de zorg wel een week van jullie over.” Jonge mensen die hun boeltje bijeen pakken, hun carrière even vergeten, en gaan werken tussen de meest noodlijdenden.
Mensen die naar anderen luisteren met heel hun hart, niet dwingen maar dienen, niet nemen maar geven…
Hoe mooi kan het leven dan zijn!