Kasseien

Kasseien decennialang waterdoorlatend, geen enkele dezelfde als voorgaande, stappen voortdurend over holle wegen passerende passanten compleet negeren. Stille stoïcijnse getuigen, opslagplaatsen van vervlogen levende verhalen, versierd als om te camoufleren hoeveel geplengde tranen ze absorberen. Uiteindelijk onopgemerkt stapvoetsgewijs, dagelijkse wederkerende verende stappen speurend naar die uitzonderlijke kei waarvan ik weet: ze hoort bij mij. (m.v.)

Toen en nu

Lang geleden heeft men gedacht dat in God geloven ons inzicht zou geven in allerlei onbekende brokjes van onze grote werkelijkheid. Geloven kreeg zo een wetenschappelijk kleurtje of geurtje. En men klopte ook aan bij gelovige mensen en gemeenschappen om allerlei verklaringen te bekomen. Na de jaren ’60, – o.a. vooral door toedoen van het tweede Vaticaans Concilie – werd het steeds duidelijker dat wij andere beelden en taal nodig hebben om Gods nabijheid te vermoeden, te ervaren en te beleven. En die tijd en daarna mochten wij langs tal van theologen en biddende gemeenschappen vernemen dat God een mysterie is dat ons overstijgt. Wij geloven dat dat mysterie, dat Zijn dynamiek van liefde ook ons wil bewegen om samen in goedheid te leven met en voor elkaar, zoals Hij ook Jezus van Nazareth bezielde met Zijn tederheid.

Heer, help ons!

M’n hart bloedt als ik de verstrenging van de Corona-maatregelen hoor en wél voor allen in welke sector ook, die zich uit de naad hebben gewerkt, zo aan recuperatie en vakantie toe zijn en nu door deze evolutie misschien wel hun vakantie zien inkrimpen of zelfs dienen uit te stellen! Is het niet precies dát wat deze wereldwijde crisis ons leert: hou toch a.u.b. rekening met elkaar en leer verder denken dan de eigen pleziertjes. Kan ik mijn verlangen naar een gegeerd contact buiten m’n bubbel, naar een stevige knuffel, naar een feestelijk samenzijn … opzijzetten ten bate van ons allen?! Wend ik voldoende mijn Inspiratie en scheppingskracht aan om te zoeken naar alternatieven, waardoor ik kan overbruggen wat mij alleen aangaat? Nu wordt ons een tijd geboden, waarin we werkelijk kunnen laten zien of we wel zo altruïstisch zijn als we ons misschien betonen. “Zoek geen spectaculaire acties. Belangrijk is wat u van uzelf geeft. Wat telt, is de mate van medeleven die u in uw daden stopt.”, leert Moeder Theresa ons. Heer, schenk ons de Genade van Uw Naastenliefde!!

Weerstand

De gestaltvisie ziet weerstand naar buiten als bijstand naar binnen. Of nog: de dynamiek die oude overtuigingen/ervaringen afschermt net omdat er zich een gevoeligheid ophoudt. Wat of wie neem ik in bescherming? Woorden of zinsneden die me raken, nodigen me uit tot verder inzicht, tot zoeken wat van tel kan zijn voor een meer constructieve levenswijze. Zo vind ik groeikansen om m’n eigen verzet tegen contact, ontstaan uit diepe eenzaamheid in m’n kindertijd te vervangen door voedzame en geborgen uitwisselingen. Ondanks en ook ‘dankzij’ de blutsen en builen, toch stilletjes altijd weer opstaan en doorgaan! We zijn met vélen, die verder strompelen met een diep verwond hart. Denk alleen maar aan allen die balsem zoeken in wat voor verslaving ook … Ersatz lost niks op! Mezelf toestaan te blijven zitten of liggen, kan me soms goed doen. Mezelf niet langer dwingen de kar te blijven trekken, terwijl ik de kracht niet meer heb. Vragen in je leven laten bestaan, hun de tijd en de ruimte schenken naar antwoord. Gepaste hulp zoeken en willen ontvangen, is menszijn.

Zomerse dag

Zomerse dag.

Het is vroeg dag, de heldere ochtend zorgt bij de vogels voor een uiterst vroeg ontwaken.

Flirterige tonen scoren hoge noten tijdens hun ochtendlied.

Vakantiegevoel nestelt zich in mijn gedacht, het is een terrasje dat op me wacht.

De warme voedende zonnestralen zorgen voor een goed gemoed.

Ik zie passanten in luchtige zomerkleren met fierheid voorbij flaneren, de zonnebrillen lijken dit seizoen blitser.

De stad bruist, zo ook mijn zomerse Bellini met zijn heerlijk perzik aroma, mijn zoete verfrissing in gezelschap van heerlijke bruschetta.

Ik waan me heel eventjes in het buitenland, het is het gedacht dat telt, het ijs smelt.

Rosanna

Akker

Ik las over een man die alles verkocht om een akker te kopen, want daarin lag een schat begraven; over een andere man die alles verkocht voor een kostbare parel. Ik las over vissers, die de vissen uit hun overvolle netten sorteerden. De goede hielden ze, de slechten wierpen ze terug in zee. Het Rijk der hemelen, zei Jezus, is gelijk aan de akker, of de man die kostbare parels zocht of aan het net, dat allerlei soorten opvist. Maar die soorten zullen van elkaar gescheiden worden in goeden en slechten. In feite, sorteren we al. Wat wij goed vinden, dat houden we, de rest … doet er niet toe. De antwoorden op de vragen: ’over welke schat spreekt Jezus, en welke schat wil ik?’, zeggen duidelijk of we op dezelfde golflengte staan. Die antwoorden bepalen welk soort vis je bent. Jezus’ taal is klaar en duidelijk. Hij weet dat ons leven altijd wel met onkruid zal verwikkeld zijn. Hij hecht er wel belang aan, dat we voor Hem kiezen. Het Rijk Gods, is de ware schat, de kostbare parel die de moeite waard is om alles te doen om haar te bezitten.

Onderstroom

Wellicht zijn er ook vandaag gelovige schrijvers en christelijke gemeenschappen die iets vermoeden van Gods nabijheid, iets van Zijn dynamiek in onszelf en rond ons. “Als christen is God voor mij de onderstroom”, zo schreef een zanger en hij voegde eraan toe: ”en de golven zijn de dagen.” En een gelovige knutselaar probeerde die goddelijke onderstroom op te roepen met glas en tin. En als vrienden hem om uitleg vroegen zei hij: “Waarom zou Gods onderstroom vandaag zo moeilijk te ervaren zijn?” Natuurlijk werd dan meermaals gezegd dat ons leefklimaat niet gunstig is om iets te vermoeden van Gods omringend Mysterie, van Zijn dragende onderstroom. Er werd ook meermaals gezegd dat geloven veel meer is dan woorden en teksten. Vandaag christen – zijn in het spoor van die Man van Nazareth, is en blijft: bekommerd en meelevend met elkaar op weg gaan.

Over ‘lijden’

De dood is geen dood. De dood bestaat slechts in onze harten. Blindheid, liefdeloosheid, leeft in velen. En dát is de échte dood. Wij kunnen enkel overlijden. Want de dood heeft een poort. Je kan ze ook al hier ontsluiten. Je kiest er voor. Want, God kent dit levend over-lijden. Met Hem sterf je er over heen. Dit te weten is ware Troost. Mieke