Sluit je ogen

Ik herinner me nog die zeldzame volle sterrenhemel, als lichtjes vol dankbaarheid, je zou ze willen strelen.
Vermoeidheid hunkert naar rust, met een tas warme melk en mierzoete honing word je zo in slaap gesust.
Je sluit je ogen. Het duurt eventjes, een parachutesprong, een vrije val in een dromerig universum, ben ik nu diep in slaap?
Ik zie geen vage schim of silhouet, maar ik zie je duidelijk, geen twijfels.
Overmand door emoties zie ik me daar verbouwereerd staan, weet het even niet meer.
Al mijn zintuigen zijn op dit bezoekje gericht, wat kom je me vertellen?
Er worden geen woorden uitgesproken, ik hoor het geluid van de stilte, zo vredig.
Je doet een stap naar voren met een handgebaar kom je naast me staan.
Ik zucht en sluit mijn ogen wetende dat je handpalm me beschermt hierboven.
Nog eventjes tot dat ik wakker word.

Rosanna

Hou me vast

Hoe duister kan de hemel zijn
Heer, ik zoek Jou zó
en ik vind Je niet meer …

Hoe mistig kan de wereld zijn
Heer, ik zoek Jou zó!
Waar ben Je in Godsnaam??

Een donsveertje valt me vóór de voeten …
Ooo, een zo teder gebaar van Jou
waardoor ik me weer oprichten kan.

Jij houdt me vast.
Jij omknelt me stevig bij de hand.
Hoe vaak was ik anders niet verdwaald,
verloren gegaan …

Maar elk verloren schaap
blijf Jij onvermoeibaar zoeken!
Jij blijft voor altijd dé Lichtbaken
in elk mensenleven … gelukkig maar!

Zonder Jou kúnnen wij niet Leven!
Lieve Herder, blijf ons leiden en beschermen.

Mijn bidden

Bidden is aandachtig zijn.
Aan de oever van een kleine beek
stilvallen, wegdromen, luisteren naar
de roep van de koekoek.
De lente opsnuiven en genieten…

Bidden is puffen en zweten
in de hitte van hoogzomer
en verkoeling zoeken,
blootsvoets en schoorvoetend
de schuimende golflijn volgen en genieten….

Bidden is het goud aan de bomen
bewonderen in de late, weldadige najaarszon.
Een ree spotten aan de rand van het bos,
kastanjes rapen en genieten…..

Bidden is ‘s winters voor dag en dauw
mijn voetstappen zetten
in de ongerepte sneeuw
en luisteren hoe de sneeuw
onder mijn voeten kraakt.

Naast mijn pad sneeuwklokjes ontwaren
die broos en klein maar dapper
hun kopje opsteken elk jaar weer
onvermoeide en vastberaden lentebodes.

De vervulling

Door Jezus kwam Gods belofte uit. De bezette gebieden hebben nu een Verlosser. Wat moeten wij, Belgen, inwoners van een welvarend land, ons daarbij voorstellen? Wat weten wij van onderdrukking? Jezus zelf maakt ons dat duidelijk. Voor Hem zijn de onderdrukten, de mensen waar anderen op neer kijken. Zieken of gevangenen, bejaarden of vreemdelingen, kortom: ze worden ervaren als last, een kost voor de sociale zekerheid of een andere kas. Geen politiek regime kan die mensen helpen, want het gaat hier om liefde: liefde heft op, herstelt in eer. En liefde gedijt altijd. Jezus zoekt zijn leerlingen tussen vissers, eenvoudigen, mensen met hun hart op de juiste plaats. En die roept Hij nu nog. Hij zal ons leren op mensen vissen, hoe mensen opvissen. Dat is de vervulling van de belofte; zij zijn Gods lievelingen, zijn ’uitverkorenen’, om het bijbels te zeggen. Wat God over ons denkt, is wat telt. Hij heeft het laatste woord. De rest doet er niet toe. Dat is het Woord van de Vader, dat Jezus verkondigt.

Mee bekommerd

Onlangs bracht de Patriarch Bartholomeus een meerdaags bezoek aan België. “Soms lijkt onze samenleving een grote markt maar consumeren maakt ons niet gelukkiger. Europa moet bovenal een politiek project zijn.”, zegt hij. En als christelijke gelovige voegt hij eraan toe: “Wij, gelovigen, moeten ons inzetten voor een meer menselijke samenleving. Heel concreet moeten wij mee bekommerd zijn om meer solidariteit en goede mensenrechten. Christenen zijn partners in het bewerken van humaniteit. De kerk voelt zich werkelijk intiem verbonden met de mensheid en haar geschiedenis.” Dit was ook één van de eerste beginwoorden van het tweede Vaticaans Concilie. En onze huidige Paus blijft deze woorden – aangepast aan onze nieuwe situatie – herhalen en dan klinkt het zo: “In de wereld die op hol slaat wil ik hoop voeden. Ik wil elkaars mens – zijn versterken.” Christelijk humanisme wijst naar Gods dynamiek van Liefde.

Intentie

Ik moet me vaak wat aanporren om naar een tentoonstelling te gaan en wellicht ben ik niet de enige. Later ben ik tevreden. Herkenbaar? Vooral druilerige regendagen helpen me om een interessant en verruimend onderkomen te zoeken in één of andere expositieruimte. Zo was ik laatst de werken van ‘Sterke vrouwen’ gaan bezichtigen. Ik liep er wat verloren en vond eigenlijk deze forse vrouwelijkheden niet onmiddellijk terug, tenzij in 2 foto’s van Irakese meisjes, ingeblikt door L. Blancquaert. Het zette er me wel toe aan om de personen die ik als krachtig en gericht ervaar uit mijn leven in herinnering te brengen, zowel zij die niet meer zijn als zij waarmee ik wel nog contact kan maken. Zeg ik het hen genoeg wat ze ten diepste voor mij betekenen zowel in goede als in minder goede dagen? Een simpel en oprecht ‘Ik hou zo van jou’ kan zo veel teweegbrengen. Dit zou ik dit jaar beslist beter willen doen, samen met Jou, Heer. Want alles komt van Jou. Vooral dit wil ik in 2020 eren: ik ben bereid kleiner te worden om Jou meer en meer Jouw Rechtmatige Plaats te geven.

Courage!

Wanneer je weet waar je staat,

doordrongen

dat Hij jou gekozen heeft

ruim voor jij

je keuze hebt bepaald;

iedere keer

struikelend weer opkrabbelt:

Courage!

Stel dat je niet meer weet

van welk hout pijlen maken,

gedachten bestaansrecht willen ontnemen,

geen lichtpunt te bespeuren valt:

Courage!

Courage!

Het doel is bereikt,

niets meer om voor te vrezen.

Transformatie is ingezet,

rest alleen blijven verdergaan,

het eind is in zicht.

Staande ovatie

wordt door Hem

je toegedicht.

(mv)

KinderKunst

Waarnemingsschilderen
op zaterdagochtend
met rustige achtergrondmuziek
en de geur van verf.

Met mijn hond zijn natte snuit
aan mijn benen
voelde ik me superblij.

Ik schilderde
met alle kleuren die ik had
totdat Chucky
tegen de ezel liep.

Alles viel om.
Wat een pech!

Imke uit klas 2B