Brood om van te leven

Brood, voedsel, is één van de primaire levensbehoeften van de mens. Voedsel is leven. Het stilt onze eerste honger. Maar er is nog een andere honger. Een honger naar antwoorden op levensvragen. De vraag van Lode Zielens “Moeder, waarom leven wij?” vat al deze vragen goed samen. Voor christenen is er maar één antwoord. Jezus. “Ik ben het brood dat leven geeft. Wie tot mij komt, zal geen honger meer hebben…”, zegt Jezus. Zijn woorden, zijn levend voorbeeld, zijn meer dan een vulling voor onze maag. Zij zijn de grondslag voor ons leven, zij vormen de hoeksteen, het fundament waarop wij mogen verder bouwen. Jezus is ons “Brood” om van te leven. Als we Hem volgen, doen zoals Hij heeft voorgedaan, kunnen ook wij brood zijn voor anderen. Bewijs is de grote solidariteitsgolf die opnieuw op gang kwam na de zware overstromingen van de laatste dagen. Langs verschillende kanalen kwam hulp op gang, werden voedsel en spullen ingezameld… Wie brood geeft, geeft meer dan brood, geeft leven!

Scenario

Met een ontwapenende blik over je schouder aanschouw je de draaimolen van gebeurtenissen van wat ooit je verleden leek te vertolken.

Je stevig gefundeerde basis, van zaadje tot kiem ver weg van chaos en woestenij.

Verankerd, als het ware als regisseur bepaal jij zelf het volgende scenario.

Een robuuste diamant kent haar waarde, wordt geslepen met de jaren.

In een bad vol parels schuilt de zeemeermin.

Een schaap verschuilt zich in haar meute, daar waar de schorpioen kiest om te herrijzen uit haar as.

Iedere keuze lijkt gepast, daarin schuilt je kracht.

Rosanna

Kurago*

De herhaalde kracht van rechtkrabbelen

Opnieuw naar de voorlaatste strohalm grabbelen

Speurend naar je zielsmaatje halfweg het pad

De helende macht van in vertrouwen babbelen

De moed die je mag tonen

Zachtjes uit de hoge levenshoed meetronen

Moed die mag en niet altijd moet

Tegengewicht voor vage demonen

Je vermoedt die vurige kracht van binnenin

Deels aangewakkerd door een uitwendige heldin

Die de juiste impulsen in je waakvlam werpt

En samen zorgt voor de hernieuwde bestaanszin

jvdb

* Esperanto voor “moed”

Toen en nu

Nu, wonend in Maasmechelen, heb ik meermaals gewandeld of gefietst langs de Maas die rustig in de bedding stroomde. Ook de groene eilandjes in het water maakten indruk. Uiteraard konden wij het Maaswater meermaals als heel rustig ervaren. Maar toen ik deze dagen hoorde dat de betonnen dijk in Heppeneert ook erg te lijden had onder de druk van het kolkende water, moest ik denken aan ‘lang geleden’. Ooit kwam ik met een groepje jongeren uit ons Jeugdhuis naar Heppeneert. We werkten toen aan een filmpje en ze vroegen mij om hen te filmen terwijl ze over de oude dijk crossten. Nu kolkte het water door de Maas en over de eilandjes waar oud hout en plastiek mee werden gevoerd of achterbleven. Het filmpje van Heppeneert is verdwenen en de dijk werd vernieuwd en versterkt. En Heppeneert als mooi Maria-oord blijft ook nog altijd vele mensen boeien.

Onderweg

“Weet jij de weg nog?”, roept mijn vrouw enkele passen achter mij tijdens een wandeling ergens op de Frans-Belgische grens. Natuurlijk weet ik de weg. Niet alleen omdat ik me goed heb voorbereid en de kaart als het ware in mijn hoofd heb, ook omdat de wegwijzers dit keer zeer duidelijk staan aangegeven. De vraag ‘Weet jij de weg nog’ geeft ook een blijk van vertrouwen weer: als jij de weg weet, is het goed. Samen op weg gaan is op elkaar vertrouwen: ik hoef de weg niet te weten als jij het maar weet. In mijn werk kom ik helaas veel mensen tegen die de weg niet meer weten, die te vaak verkeerd zijn gelopen, de wegwijzers niet gezien hebben en geen reisgenoten hadden die voor hen de weg wisten. En nu voorzichtig aftasten of jij als hulpverlener nog wel een weg kan wijzen of misschien een weg naar een weg. Nu zeg ik niet meer met alle bravour dat ik de weg wel weet. Nu kan ik alleen de hoop geven dat er een weg is en ik bereid ben er met hen samen naar te zoeken.

Transformatie in kleur

De fladderende vlinder, fladdert vrolijk van gekleurde, naar kleurrijkere bloem.

Genuanceerde, inpirerende schakeringen, doorbreken de staalblauwe lucht.

Bij het ontwaken van de dageraad, warm jij speels je vleugels in zonnegloed.

Dikke dauwdruppels dwarrelen, in parelende beweging, langs stevige diepgroene takken.

Daar waar de rups haar leven begon, ontpopte de vlinder, de evolutie van het veranderlijke.

Ontgonnen en ontsponnen, getransformeerd en geweven, naar haar huidige staat van zijn.

Vliegt nooit alleen, doch vrijer dan vrij, met soortgenoten zij aan zij.

Spreid je vleugels en straal je pracht, leef je leven dag en nacht.

Warm je aan de helende zon, besef dat niets blijft hoe het begon.

Kleur de hemel en stoei met het licht, tover een glimlach op mijn gezicht.

Evy

Honger naar?

Vroeger mocht ik als kind nooit zeggen: ”Ik heb honger!” Mijn ouders wilden mij laten aanvoelen, dat echte honger nog iets anders is.

De oorlog kwam dan ter sprake.

Een woestijnervaring waarin je pas echt ontdekt wat honger is. Echte honger brengt ons aan de grenzen van ons zijn, tot wanhoop, uitzichtloosheid.

Tegelijkertijd kan het ons drijven naar de “Grote Hongerstiller”.

Het evangelie van dit weekend laat zien hoe duizenden mensen Jezus achterna gaan, om hun honger te stillen, níet met brood van de bakker, maar met het Brood van zijn levengevend Leven….zo overvloedig!

In de eucharistie gaat het stillen van onze honger verder, niet met het brood dat ons alleen lichamelijk verzadigt, maar met Brood dat Leven geeft, zonder einde, juist in onze zwakheid…..

Voor wijzen en verstandigen moeilijk te begrijpen, toegankelijk voor wie open wil staan, met een hart als van een kind.

Het ritme van het leven

De mens is een brok natuur.

Zijn leven is natuur.

Geboren worden, opgroeien, school, huwen, kinderen, volwassen, bejaard.

Lente, zomer, herfst, winter.

Dag, nacht.

Eb, vloed.

Zon en maan.

Zo is ook onze Jezus, onze God.

Bij de moslims heeft Hij 99 namen.

Bij de christenen: Vader, Zoon, Geest.

Bij de joden: Adonai, Shema, Ruach.

God houdt van alle mensen en vergeeft allen die zich kwetsbaar opstellen en bekennen dat ze zondaars zijn. Hij is immers Heilig, Eeuwig en Almachtig juist in en door het lijden. Hij houdt van ons zoals de natuur voor ons zorgt.