Volle maan, de toon is gezet.
Mysterie en verbazing,
niets is meer wat het lijkt…
Een roedel wolven
luidt de nacht in,
meeuwen geeuwen,
verlichte straatstenen.
Zoete zonden samen verbonden.
Diepe vertwijfeling nestelt zich
in jouw onschuldige ziel.
Argeloos kijk je eventjes naar boven
en omarm je jouw kleurrijk verlangen…
Rosanna
Vol eerbied hebben familie en vrienden tante Maria begeleid tijdens haar Verrijzenisviering. Ze was een stille vrouw die het welzijn van haar echtgenoot en zes kinderen steeds minzaam voorop plaatste. Ze straalde een warme kracht uit die goed deed aan allen die met haar omgingen. Toen ze haar huis voor een appartement in een stationsbuurt ruilde, weefde zich een mooi ritueel doorheen haar laatste jaren. Eén van de dochters spoorde naar het werk. Ze sprak met haar moeder af om naar elkaar te wuiven wanneer de trein in het station halt hield. Elke dag opnieuw, op hetzelfde tijdstip, ontvouwde zich dit eenvoudig gebaar. Moeder zwaaide glimlachend naar haar dochter vanuit haar badkamerraam en de dochter doorheen het treinraam. Wanneer tante Maria niet verscheen, telefoneerde de dochter om te horen wat er gaande was. Zorg dragen voor de ander, is elkaar ‘nabij zijn’… Hier groeide dit ‘ritueel op afstand’, uit tot een teder liefdesgebaar, wars van ‘afstandelijkheid’.
Voor hen die nog vrede willen
Reik mij je hand
laat ons samengaan van land tot land
en laat ons smeden een nieuwe broederband.
Laat ons luisteren naar elk woord van vrede
van mensen die dit wel wensen
maar helaas geen vrede kennen.
Laat ons naar vrede trachten
met vereende krachten
zodat uiteindelijk ieder kind
de vrede mag verwachten.
Jozef V.
God blijft met ons bezig opdat we zouden gaan begríjpen…
Wat wil God ons dan duidelijk maken?
Hij wil dat wij zijn Vaderhart, wat daarin leeft, zouden kunnen verstaan. Niets lijkt meer op het hart van God, als het hart van een vader of moeder. De meesten van ons hebben de ervaring daarvan op mogen doen. Eerst mochten we zelf de liefde van onze ouders ondervinden. Later krijgen we dan zelf een vader- of moederhart, om liefde door te geven naar het beeld van God. Gods Vaderhart gaat heel ver in zijn Liefde voor ons. Hij geeft Zijn Zoon, ‘Zijn welbeminde’, die stráált door de Liefde van Zijn Vader. Hij wil ons de weg wijzen naar het échte Leven. De Vader roept ons op om naar Zijn Zoon te luisteren! Hij wil ons gelukkig maken door samen met Hem alles wat moeilijk is met Liefde te overwinnen, zélfs de dood. Wát een groot Vaderhart, wat een geschenk, die Zoon!
Tegenwoordig word ik zo herinnerd aan het bekende doek van Edvard Munch: die zo beklijvende schreeuw. Zien/horen wij de noodkreet van een ander? Kunnen wij tijd en aandacht ‘vrij’ maken om de SOS-signalen van een ander, vaak een naaste nog tijdig te herkennen, op te vangen? Minder vertrouwde mensen nabij zijn, is van een ander gehalte dan mensen uit je eigen kring trachten te begrijpen. Hoe velen stapten niet uit het leven zonder dat iemand wat opmerkte, zonder dat professionele hulp kon worden ingeroepen? Telkens opnieuw hoor en lees ik in verhalen van depressies, burn-outs, psychoses, … hoe moeizaam communicatie hieromtrent loopt. Een teken aan de wand bij onszelf? Is het onze angst en onzekerheid niet die belemmerend werkt i.f.v. een oprechte dialoog: vrees voor wat we niet kennen of ‘menen’ niet te kennen? Helaas, ontdekken betrokkenen via hun leed tevens wie hun échte vrienden zijn. Durven en willen blijven staan in de modderpoel van die ander blijft één der edelste daden van liefde. Er ZIJN, ja ook met ons eigen onvermogen …
Zuster Jeanne De Vos vertelde onlangs dat zij destijds in een jeugdbeweging geleerd had om zich in te zetten voor anderen. In onze Chirogroep besliste vorig jaar de leiding om samen met de kinderen en jongeren een kerstmarkt te organiseren en dit aansluitend bij de actie ‘De warmste week’. Alle meisjes en jongens mochten kerstgeschenken knutselen. Wij vermoeden dat dit creatief gebeuren een ervaring is geweest die hen zal bijblijven. In sportgroepen kunnen jongeren ervaren dat vriendschap deugd kan doen. Jongeren, samen op kamp, kunnen elkaar bemoedigen en steunen tijdens een lange, tweedaagse tocht. Verzameld rond een kampvuurtje kunnen jongeren ook de kans krijgen om even te proeven dat de stilte goed kan doen. In zo een speels, jeugdig gebeuren, met tal van vitale activiteiten, kunnen jongeren wellicht ook kansen krijgen om te komen tot eerlijke zelfkennis. Gedragen door een sfeer van betrokkenheid geven wij hen de kans om te proeven dat ons leven, ons samenleven, bezield kan zijn.
Als wij gelovig in het leven willen staan en zo ook willen opvoeden dan kunnen wij boeken lezen, zeker die boeken die ooit als heilig werden ervaren omdat ze vertelden over hoe God destijds werd ontdekt en zich liet ervaren door mensen en gemeenschappen. Deze boeken die vertellen over oude ervaringen en ook een gelovige traditie mee inhoud gaven en geven, zijn en blijven ook belangrijk als men in de opvoeding kinderen en jongeren wil op weg zetten om iets te vermoeden en te ervaren van een Goddelijke nabijheid. Die erfenis die aangeboden wordt, zal bij geloofsopvoeding in de school altijd belangrijk blijven. Maar er is zeker vandaag meer nodig, nu de steeds groter wordende verscheidenheid in ons leefklimaat ons ook meer dan vroeger uitnodigt tot dialoog. Willen jongeren vandaag niet alleen met zichzelf bezig zijn – en dit wordt gestimuleerd door de sociale media – zal het ook belangrijk zijn dat ze kansen krijgen om te leren van hun eigen ervaringen. Op dit aspect van de gelovige opvoeding willen wij morgen even verder ingaan.
Onze tafels zijn rijkelijk gedekt. De voorbije feestdagen riep Het federaal Agentschap voor de veiligheid van de voedselketen op niet teveel eten te verspillen. Vaak halen we teveel voeding in huis. Met als gevolg dat we enerzijds meer eten dan we eigenlijk op kunnen en anderzijds dat er veel overschotten weggegooid worden. Het voedselaanbod is overvloedig en bovendien zijn kleur, geur, samenstelling, verpakking… erop gericht om er meer van te kopen en te eten. Vooral ongezonde voedingswaren vallen in deze categorie. Naast onder meer het feit dat onze smaken zich dreigen te beperken tot industriële standaarden en de epidemie van obesitas is er ook het gevolg van de enorme voedselverspilling. Trachten bewust te kopen en te eten is een weg naar gezonder leven en minder verspilling. Kopen via de korte keten, dit wil zeggen lokaal geproduceerd en seizoensgebonden hoort hier ook bij.
evenstilstaanblog.wordpress.com 