Het jaar wordt stilaan uitgehold.
Traag sleept december
zijn laatste dagen.
In de schemer van de avond
vervagen langzaam d’oude sporen
van voorbije seizoenen.
De dagen, nu nog slechts herinnering.
Van oud naar nieuw
is maar één stap.
Jozef V.
In de spiegel van 2018
zie ik glansrijke dagen
op de grond van mijn bekende natuur
met de haren in de wind en de neus vooruit,
klein geluk in de wikkel van elke dag.
Achterom kijkend
voel ik tevens de weemoed en de last
om wat is stukgeraakt en niet-begrepen;
verzoening waaraan niet werd gewerkt.
Met een terugblik op 2018
word ik onvermogen en vertwijfeling gewaar
om mezelf te veranderen
zoals ik zou willen zijn … en/of
zoals anderen me verwachten …
Heer, op de dorpel van het eindejaar
blijf ik overtuigd bidden: ‘Blijf mij nabij’
– BLIJF ONS TOCH NABIJ –
want ondanks al onze lef en zwier
maakt U toekomst open en Levend,
Uw weg om rechtop te staan
en vooruit te gaan in het vertrouwen
dat U ons immer leiden zal
naar nieuwe mogelijkheden.
De verborgen nevel rondom mij
waarin de dag gevangen zit,
weeft langzaam om me heen
de nacht die in zijn kluisters ligt.
Hulpeloos schiet de zon
haar stralen over de aarde heen.
De mist heeft nu het land hervormd
spant nijdig zijn webben om het laatste licht.
Stilaan gaat de zonneglans verkwijnen
sterft langzaam achter de horizon.
Aan de straathoek zie ik
het eerste lantaarnlicht bloeien.
Jozef V.
Elke mens kent dit: de een is er zich goed bewust van, de ander verguist kwetsbaarheid onder sterk autonoom gedrag, nog een ander weet er zich geen blijf mee. Misschien is ons kwetsbaar opstellen wel dé spirituele groeiweg bij uitstek. Net zoals we anderen nodig hebben bij het versterken van zelfvertrouwen, zijn we aan elkaar gegeven om onze kwetsbaarheid te tonen bij verzoening. Net daar waar we lijden, waar we bang en onzeker zijn, waar we kwaad worden uit onmacht ons beter uit te drukken, vraagt je kwetsbaarheid au sérieux te worden genomen. Licht toelaten op onze duistere kanten loutert. Dat beetje begrip, die warme troost, die opbeurende glimlach maken wel degelijk het verschil tegenover ons falen. Ze helpen onszelf bij het beter accepteren en integreren van onze kleine kantjes. Vaak wordt broosheid negatief afgeschilderd, terwijl het een zachte kracht is die opbouwt en herstelt daar waar dialoog kán en mag. Jezus toonde toch ook Zijn kwetsbaarheid, zo teer en weerloos in de kribbe…, wenend om zijn vriend Lazarus … barmhartig in doen en laten.
Ik wikkel zachtjes de verpakking los,
de dekmantels van m’n eigen huid
om open te plooien
laagje per laagje
Jouw diepe Kern,
vlammend in elk mensenhart
Jouw Geest die alle Leven is.
Leid mij, Heer God, blijf mij toch nabij
schenk mij nieuwe ogen en oren
dat ik Uw Engelen en Herders
herkennen mag – waar ook te velde.
Leer mij zonder angst en weerstand
ontvankelijk te zijn
voor Uw Woord, telkens Nieuw …
Leg mij neer, Heer
o zo behoedzaam in Jouw Heilige Kribbe
ontdoe mij van alle overlast en uitvluchten
laat steeds meer mijn kwetsbaarheid
geboren worden
om kwetsbaar te kunnen zijn met alle
gekwetsten en diep gebroken mensen:
Licht mogen zijn in gedragen duisternis.
Wat geeft ons leven glans, wat geeft ons leven kleur en vreugde? Maria ontmoette Elisabeth… Het kindje sprong van vreugde op in haar schoot… Elisabeth herkende in Maria het Jezuskind, zo verborgen nog… Het was de Heilige Geest, die deze ontmoeting zo vreugdevol deed zijn!
Ontmoetingen, ontdaan van alle “moeten”, doen ons goed, geven glans aan ons leven. Ze zijn niet berekenend, ze hoeven niets op te brengen. Je mag er helemaal zijn voor elkaar zoals je bent. Ze maken je blij, ze geven kleur aan je leven.
Elisabeth ontmoette Maria en in Maria – verborgen – Jezus, Gods Zoon… Dat gaf de ontmoeting nog een diepere vreugde.
Alleen weggelegd voor Elisabeth? Ook in de ontmoetingen die op onze weg komen, mogen we dikwijls de goede geest van Jezus proeven. Ze verwarmen ons, maken een vreugde-sprongetje van binnen. Er is wel een portie rust en ontvankelijkheid voor nodig. De moeite waard om tijd voor te maken met de Kerstdagen.
vervolg van gisteren…
Telkens opnieuw raakt me de innerlijke blijheid die naar boven komt als ze over hun kinderen praten. Nooit zeggen ze: “Ze hebben me hier gedropt.” Nooit! Ik hoor enkel dankbaarheid om alles wat ze zelfs nog met hun kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen mogen beleven. Ook hun aandacht voor de ander en de bereidheid tot hulp bieden, fysiek en spiritueel, voor anderen die het niet zo goed meer kunnen, is zo hartverwarmend! Een voorbeeld voor mij zijn ze om niet te wanhopen als het wat minder gaat en om kracht en steun van Jezus te mogen ontvangen. Dankbaarheid voel ik steeds opnieuw dat ik deze mensen heb mogen leren kennen. Met dank aan Irène, Mariëtte, Marie-Louise, Lucy en Rik!
Wat klinkt dat oneerbiedig: de oudjes. Het klinkt in mijn hart heel anders. Respectvol, liefdevol, sterk, heftig levend. Ik doe vrijwilligerswerk in het woon-zorgcentrum Triamant in Velm. Een keer om de veertien dagen komen we samen. Dames van leeftijd, ik zelf ook! Maar wat we delen heeft niets met leeftijd te maken maar met verbinding en positief in het leven staan. Wat een kranige mensen. Wat een levens hebben ze beleefd! En hoe hebben ze zich door alle tegenslagen heen geslagen! En deze veerkracht, deze innerlijke kracht helpt hen in het hier en nu steeds verder op pad te gaan. Ze klagen niet, alhoewel er soms wel echt reden toe is. Ze zeuren niet want “dat brengt je niet verder.” En weet je wat zo waardevol is voor hen? Hun ontmoeting met hun kinderen!
… wordt morgen vervolgd
evenstilstaanblog.wordpress.com 