Deugden

Als geloven mag ontdekt en ervaren worden als een diep menselijk gebeuren dan kan het vermoeden groeien dat ik, dat wij,  bezield zijn en dat er een Bron is. Die Bron, die krachtige nabijheid hebben mensen en gemeenschappen ook steeds opnieuw mogen ervaren als een dynamiek van liefde. Vooral door aandachtige, open en bezielde mensen en gemeenschappen werd die liefde ook ontdekt en beleefd als een opdracht, als een werken aan een hoopvolle weg die leidt naar meer verbondenheid, naar meer eerbied voor verscheidenheid, naar meer menselijkheid. GELOOF, HOOP en LIEFDE werden deugden genoemd. Christenen weten zich in het beleven van die drie deugden vooral geïnspireerd en gericht door die Man van Nazareth. Vandaag zijn er ook steeds meer mensen op zoek naar bemiddelaars, zieners en psychiaters om meer deugd te kunnen beleven aan en in het gewone leven.

Zingen

Zelfs wie geen noot lezen kan, verlangt soms om zich zingend te kunnen uiten. Stem geven aan … een heel belangrijk en expressief gegeven, in feite voor elke mens. Gebruik durven en kunnen maken van de Levenskracht die de Heer ons schonk. ‘Zingen maakt dat je je bewuster wordt van jezelf ’ las ik recent nog. Misschien ben je beschaamd om je stem, je (geringe) zangtalent of ben je net opgetogen met het warme timbre van je stem, doet zingen je als het ware groeien van enige centimeters? Zingen brengt je bij het gewaar zijn van wat er in je lichaam gebeurt: is er twijfel, schaamte, verdriet … Laat maar zijn. Leren aanvaarden van wat zich aandient, want het heeft er zeker een goede reden voor. Ons lichaam, de tempel van de H. Geest is zo wijs en vraagt ons er nieuwsgierig naar te zijn, te (leren) luisteren naar wat het ons zeggen wil: altijd om ons verder te helpen op de weg die we afleggen. Zingen is een weg naar vertragen, een weg naar diepe rust, daar waar woorden niet bij kunnen. Zingen is genieten, een springplank naar energie. Zingen we samen de zomer vol?

Zoete woorden

Vervlogen tijden onthullen, ware liefde doet ons vervullen.

Ik “schaduw” dans met de nacht, wetend dat jij beloftevol op me wacht.

Zoete woorden.

Mijn zachte handen door hoop gedragen, liefdevolle ogen, mijn thuiskomen.

Natuurlijke schoonheid op een zomerse dag, warme temperaturen, de zon raakt van slag.

Tuin vol beminnelijke rozenpracht.

Zoete woorden, lieflijke verbinding der woordenschat.

Ik sluit hierbij mijn ogen en zeg stilletjes tot morgen.

Rosanna

 

Vragen

Vragen om hulp….meestal doen we dat niet gemakkelijk. We proberen het eerst zelf. Een ander vragen om ons te helpen stellen we zolang mogelijk uit. Als het echt niet anders meer gaat…..dan moeten we wel… Hoe komt het toch dat we dikwijls zolang wachten? Is het moeilijk om te erkennen dat we hulp nodig hebben?Willen we ons groter en sterker voor blijven doen, dan we in werkelijkheid zijn? Is het moeilijk onze zwakte toe te geven? Het is allemaal zo begrijpelijk, zo menselijk. Maar, weet je, dat je God een groot plezier doet met Hem te vragen wat we nodig hebben. God verlangt naar onze vragen. Hij wil zo graag Gód zijn…zijn Liefde geven in wat wij nodig hebben. Als je veel van iemand houdt, dan gééf je graag, dat maakt je blij! Zo ook bij God. Hij staat klaar om Zijn deur te openen, als we kloppen. Hij laat zich vinden, als wij Hem zoeken. Hij geeft ons wat wij nodig hebben, als wij het vragen. Misschien wel iets heel anders dan wij soms verwachten. Staan we er voor open? Het zal ons zeker gelukkiger maken.

 

Beklijvend trapje

Onze vakantieweek in de Westhoek zit er op! Een bezoek aan het ‘Talbothouse’ in Poperinge kwam op ons pad. Dit is een huis waar de Engelsen tijdens de Eerste Wereldoorlog samenkwamen, hetzij voor ze naar het front vertrokken, hetzij om terug in balans te geraken na het contact met de geweldgruwelen. Onder het dak is een kapel aangebracht, waar het licht de rustzoekers immer warm onthaalt. De jarenlange stilte is er nog steeds tastbaar. Om in dit stukje hemel te geraken moet je een steil, houten trapje bestijgen. Een tekstje onderaan de houten trap herinnerde ons eraan dat duizenden soldaten deze actie ondernamen. Volgens een toenmalige aalmoezenier beseften de meesten heel goed dat ze nooit van het slagveld zouden terugkeren. De nieuwe wapenbroeders namen alvast een klompje vrede mee in hun hart. De herstellenden bleven deze zielenbalsem koesteren. In de dakkapel was en is er nog steeds hoop op Leven na de dood. Een ruggensteunende gedachte bij het voorzichtig afdalen naar het heden!

Geschenk

“Wat we zijn, is Gods Geschenk aan ons. Wat we worden, is ons geschenk aan God”, een uitspraak van Eleanor Powell. Wat mooi en waar: een heilige oproep voor het ontplooien en uitdragen van onze talenten! Niet uitkijken naar het verzamelen van materieel, naar het krijgen van …, maar zelf een geschenk kunnen zijn voor elkaar door de gepaste zorg en aandacht op het moment dat het nodig blijkt. Is dit geen wonderlijke missie voor ons allen? Te meer, omdat het ons beiden – gever en ontvanger – niet alleen gelukkig maakt, maar ons ook meer met elkaar verbindt. We hebben elkaar zo nodig om verder te kunnen evolueren. Dit jaar had ik de Heer gezegd: ‘Jij bent mijn Unieke verjaardagsgeschenk’ en wat ik allemaal in die week mocht ontvangen: fijn dat net onze maandelijkse gebedsgroep die dag bijeenkwam. ‘s Anderendaags kon ik een boeiende lezing m.b.t. ons geloof meemaken en totaal onverwacht kreeg ik in een basiliek de gelegenheid om de relikwie van paus Johannes Paulus II te aanbidden. Straf, toch? Wonderen zijn er nog. Zie jij ze ook??

De watertrein

Zo mooi als het woord is zo schrijnend de toestand. De levensader is drooggelegd, uitgeput zonder toevoer. Toch is daar: de watertrein als rups door het landschap, de brenger van hoop, de drager van leven. Slangen als levensader worden aangekoppeld en water wordt getapt; gejuich , opgelucht ademhalen. Vandaaruit vertrekken waterdragers weer onderweg naar lotgenoten. Zo fascinerend meer nog: zo inspirerend. Dan klinkt de roep, als echo van het waterklotsen: breng hoop! Breng leven! Wees bron!

In beslag genomen

Vooral vrouwen hebben er last van. In beslag genomen worden door de drukte van duizend en één dingen die nog gedaan moeten worden en waar je nog aan moet denken. Dat is niet de schuld van die vrouwen. Dat wordt door anderen van hen verwacht. Ik zou hen willen zeggen: laat je niet in beslag nemen. Neem tijd om de vrede in je hart te bewaren. In het begin lijkt het of dit niet juist is. Alsof je de controle verliest. Maar het loont de moeite om de stap te zetten naar meer gedoseerdheid. Toen Abraham gastvrijheid betoonde aan de vreemdeling die zijn tent passeerde, kon dat niet zonder de goede zorgen van zijn vrouw Sara. Maar Sara komt niet op de tweede plaats in het plan van God. De belofte van een zoon is aan hen beiden gedaan. Sara en Abraham zijn verenigd in het goeddunken van de Heer. Zo is ook Christus aanwezig waar twee of meer in Zijn naam samen zijn. Dit krijgt veelal gestalte in de intimiteit die er bestaat tussen twee mensen die voor elkaar uitverkoren zijn. Daar is ook plaats voor een derde en echte aandacht over de drukte van alle dag heen.