Hemelopeners gevraagd

In een cultuur die gesloten is voor het bestaan van een andere wereld dan die wij zien, is het feest van Allerheiligen een heuse uitdaging.

We kunnen ons wel duidelijk een beeld vormen van de hel maar minder van een hemel. Bestaat er een wereld waar verschillen onder mensen niet langer een hinderpaal zijn om elkaar te ontmoeten? Zijn we niet allen door God beminde mensen? Wie in dat Licht durft gaan staan wordt zachtmoedig, rechtvaardig, zuiver, barmhartig. En wie vrede brengen, worden kinderen Gods genoemd. Het leven van de heiligen die wij vieren is daarvan het teken. Zij openen de hemel waarnaar wij op zoek zijn en waarop Jezus ons richt. Ook al maken we kennis met spot en vervolging, de gevolgen van die keuze.

Zalig de armen: ‘n oproep om hoog te mikken en ‘geven’ te nemen als levenswijze. Zichzelf overstijgen in het loslaten van z’n eigen idee om dat van een ander te onthalen. Het schenken aan een ander van wat overbodig is voor jezelf, kan een lichtpunt worden van hoop en eenvoudige vreugde. 

Mijn moeder

We kunnen er niet om heen: de herfst is in het land. De natuur ademt heimwee. Slierten van nevel dragen in zich de herinnering aan wat was of nooit was en nooit meer zal zijn. Gewapend met snoeischaar, borstel, emmer en zeemvel geef ik het graf van mijn moeder een poetsbeurt. Het is nu al bijna tien jaar dat zij overleden is. Onze relatie was niet makkelijk, getroebleerd zouden wij beter zeggen. Vaak verstond zij mij niet en ik haar nog minder. Het zorgde voor de nodige spanning, soms uitgesproken, meestal onderhuids. Toch komen we ieder jaar dichter bij elkaar. Met iedere knip van de snoeischaar snoei ik ook de dorre takken in mijn hart weg. En met mijn schuurborstel wrijf ik de vele vlekken weg die al het moois tussen ons bedekken. Ik wil haar zoveel vragen, en nog veel meer zeggen. Maar vooral wil ik haar danken voor het leven dat ze mij geschonken heeft. Zomaar. En zie, zo ligt haar graf er weer piekfijn bij. Nu nog een bloem, een klein woordje. Eerlijk? Over de dood heen, besef ik meer en meer hoe wij van elkaar hielden, elk op onze stuntelige manier.

Gelukkig zijn

Als alles is gezegd, alles is gedaan.

Als gelukkig zijn je overkomt.

Is het niet wat je overkomt

dat je gelukkig maakt

maar jou gelukkig zijn

door wat je deelt met anderen.

Dat maakt je echt gelukkig!

Anderen laten delen,

laten mee genieten van jou geluksmoment

is een moment van liefde geven,

vrede brengen,

de harten van beproefde medemensen

blij maken.

Je eigen gelukkig zijn delen met anderen

maakt je pas een gelukkige mens.

Zelfs meer mens!

TV

Lied van mijn land

O, mooie bergvalleien
waar niets de rust verstoort.
Hoe zuiver zijn uw klanken
hoe vredevol uw woord.
In u herken ik nog
de droom van vrijheid
hier is leven nog
het leven waard.
Laat mij dan nimmer
van deze dingen scheiden
die hart en ziel verblijden.

Jozef V.

Wat nu?

Plots lijkt het alsof de wereld stilstaat … het nieuws slaat in als een bom. Ben ik wel in deze wereld? Is het geen nachtmerrie waaruit ik dadelijk wakker word?

Mijn zoon, mijn vlees en bloed, gevangen gezet. Gevangen door het leven in zijn leugens en bedrog, gevangen door zijn schreeuw om aandacht van de verkeerde mensen. Gevangen door de daden die hij deed.

Huilen, roepen tieren … ik doe het allemaal. Gevoelens van onmacht, boosheid, teleurstelling, angst … ze gieren door mijn lijf. Hoe verwerk ik dit? Hoe verwerkt mijn gezin dit? Hoe verwerkt hij dit? Hoe moet het verder…?

In de stilte van de avond komt er rust. Er komt stilte, er komt bezinning. Er komt gebed: gebed om bescherming, gebed om hulp, gebed om vergiffenis. Er valt een last van mijn schouders: dit hoef ik niet alleen te dragen. Ik kan rekenen op familie en vrienden, ik kan rekenen op Hem. Die gedachte geeft me vertrouwen … hoe dan ook, alles komt goed!

Volle maan

God, hoe duister kan het zijn in en om ons heen! Onze ogen zijn troebel geworden van de vele tranen en het verdriet dat we ondergaan.

We verlangen zo sterk naar Licht, als de zon in en om ons heen is verzonken.

We verlangen zo sterk naar Licht dat niet meer onder gaat, maar blijft bestaan!

Als ik kijk naar Uw geschapen volle maan, omringd door heldere sterren, dan weet ik God, dit is een vleugje van Uw Licht, dat straalt voor alle mensen.

Het geeft een voorsmaakje van hoe Licht het bij U is.

Maak ons hart zuiver en ons oog weer helder.

Laat ons roepen naar U en vragen: ”Maak dat ik zien kan!”

Niet één keer, maar telkens opnieuw tot Uw Licht volledig in ons woont.

Sacrament

Gelovigen die vandaag aandachtig en bewust in het leven proberen te staan kunnen al biddend kracht ontvangen en milde medemensen worden.

Wellicht zullen gelovigen en zeker kerkmensen vandaag dan ook aanvoelen dat ze beter, bewuster en meer bekommerd hun medemensen nabij kunnen zijn.

Kardinaal Jozef De Kesel schrijft hieromtrent dan ook in zijn laatste boek: “De kerk leeft vandaag niet meer in een religieuze en christelijke samenleving. De kerk is eerder geroepen om ‘sacrament’ voor de wereld te zijn.”

Proberen wij dat ‘sacrament’ mee te omschrijven en te beleven?

As

As

van een ander

wordt over mijn hoofd

gesprenkeld

en het raakt

niet

mijn diepste

ik.

Omdat

ik

verzwelg in de snelheid

van mijn draaikolk.

Die doordraait

om zijn eigen

as.

(m.v.)