Een zaadje planten

2 maal/jaar koop ik de kunstige kaarten van de vereniging: mond- en voetschilderende kunstenaars: moedige mensen die ongeacht hun beperking toch de schoonheid van het leven vastleggen. De 96-jarige papa van een tochtgenote leert schrijven met z’n linkerhand, omdat z’n rechter het laat afweten. Chapeau! De vrouw die haar kind verloor, zet zich nu in voor de opvang van mensen die ’t zelfde noodlot ondergingen … Ware paasvreugde is dát: opstaan uit het graf. Na rouw en duiding van vaak ondraaglijk leed uit het afsterven van de graankorrel toch in staat zijn iets nieuws te laten ontstaan en zo mee te bouwen aan een meer warmhartige, verbonden samenleving. Deze vernieuwers komen thans gelukkig meer in het daglicht te staan. Terecht! Uit de chaos en de modder van erg moeilijke tijden groeit een diepe, innerlijke levenskracht die niet weg te blazen of te vernietigen is en niks van doen heeft met vluchtige uitgelatenheid van één of andere prestatie/eretitel. Het is een deugd die opschiet als een uiterst kwetsbaar plantje om finaal een sterke, vernieuwde boom te worden.

Een Europese moslim

Een Europese moslim, kan dat?
“Vergeet het maar”, zegt Jan Leyers, de zanger die onlangs ook bekroond werd met zijn boek: “Allah in Europa”. Hij trok door Europa maar als hij hier in kringen van moslims vertoefde vroeg hij zich regelmatig af: “Zijn Europa en de Islam te verzoenen of zijn ze gedoemd om te botsen.” Na heel veel contacten en gesprekken schrijft hij in zijn boek: “De Europese Islam is een ambitie die we beter opbergen.” En dan vertelt hij dat er in ons midden een vrij groot verschil is gegroeid tussen de moslims zelf. Een hele tijd geleden maakten wij in een jeugdhuis een film met jonge Turken uit onze Cité. De titel van de film was: “Biz kimiz?”, “Wie ben ik?” Jan Leyers zou vandaag op die vraag wellicht antwoorden: “Er zijn heel conservatieve moslims in ons midden en er zijn ook moslims die vragen durven stellen bij tal van dogma’s en regels. Zo zijn ze wellicht niet samen te brengen onder één Europese vlag.”

 

Beloken Pasen

Met Pasen vierden we de verrijzenis van de Heer. Hij heeft de dood overwonnen. Johannes vertelt hoe de apostelen reageerden. Ze hadden zichzelf opgesloten uit angst voor de Joden. Later bleek dat er veel Joden zich bij hen aansloten. De mensen waar zij zich voor opsloten, waren hen beter gezind dan ze dachten. Angst is dus een slechte raadgever. ‘Beloken Pasen’ is het verhaal van Johannes; het verhaal van zichzelf en de apostelen. Over het feit dat ze niet naar buiten konden komen, ondanks hun geloof. En over het feit dat de Heer in hun leven binnenbrak, in weerwil van luiken en gesloten deuren. Hij is verrezen voor ons en niets zal Hem buitenhouden. Hij opent luiken en deuren, met dezelfde kracht die de steen deed wegrollen. De steen die Zijn graf gesloten hield. En Hij breekt binnen met De Geest van Zijn Vader, die Hem deed verrijzen, om ons te doen verrijzen. Hij geeft ons diezelfde geest. Want Hij blies over hen en sprak: “Ontvangt de H. Geest.” Het duurde acht dagen, vooraleer het nieuwe leven ontvangen werd.

Wat (blijvend) telt.

Er is er één en dat ben jij! Hip, hip, hoi! Die dat speciale plekje in m’n hart vult. Wat jij ook doet om dit gevoel op te blazen, ik zeg je: “Daar slaag jij niet in!” Ook al word je boos en kregelig op mij, ook al knip je jarenlange vriendschapsbanden door, jouw liefdestuin in mijn hart spuit jij niet dood. Ik blijf jou verder zegenen. Er gebeurt zo véél in het denken en doen van een mens, dat gevoelens maar al te vaak worden ondergesneeuwd. ‘Het is op. Onze relatie is stuk.’ Samen aan tafel gaan zitten, vraagt meer moed. Want dan dienen beide partijen zichzelf mee te nemen en hun kaarten te tonen, wil men uit de verwarring en de pijn geraken. Naar je eigen tekortkomingen kijken, zal altijd moeilijk blijven en het vraagt de keuze om te willen groeien als mens. Er is geen andere weg dan het zachtjes schuren van de verschillen en onderwijl het polijsten van de eigen ziel. Recent las ik Dostojevski: “Zo lang een mens de weg aflegt op zoek naar zijn ware zelf, is zijn leven de moeite waard geweest.” Prestaties, successen … komen en gaan, enkel de humus van je ziel óverLEEFT!

De lente in het land

… klein geluk …
de kleuren van de regenboog
de zon die voor een wolkje schuift… 

een speelse witte vlinder
onder een stralende lentezon… 

een dartel veulen in de wei
midden een bloementapijt… 

een roos die pas ontluikt
en de glimlach van een kind… 

… is voor mij klein geluk… 

Jozef V.

 

Onthaasten

Onthaasten, even geen haast, voor menigeen een zeer bevreemdend gevoel, even weg van de drukte naar alweer een ander doel.

Lentekriebels loeren om de hoek, de eerste zonnestralen voeden ons blije gemoed, oogstrelende bloesempracht, zinneprikkelende geuren, in alle eenvoud, een rijkdom voor onze zintuigen, een heuglijk genot.

Neem tijd om te leven, herbeleven, te geven en nemen en om dingen een plaats te geven.

De natuur is onze bron, net als de bron ontspringt in de natuur zijn we onnoemelijk verbonden. Hier kunnen we herbronnen.

Gooi de routine even overhoop, bioritme is niet zomaar een luchtig woord, adem “ruimte” op jouw eigen tempo, op jouw gevoel.

Kruip uit jouw eigen veilige cocon en LEEF, de rups heeft het reeds geweten, ze wordt vlinder…

Rosanna

Jouw Even Stilstaan

Onze rubriek bestaat 10 jaar nadat we van ‘Even Bezinnen’ overstapten naar ‘Even Stilstaan’. Hiervoor willen we aandachtig zijn door onze lezers te betrekken bij het schrijfgebeuren. We zijn onze lezers namelijk heel dankbaar dat ze zo trouw dit stukje volgen. We zijn ook Het Belang van Limburg dankbaar dat we elke dag dit hoekje op de overlijdenspagina gereserveerd krijgen. We organiseren dus een schrijfwedstrijd over het thema ‘Vreugde’. Dit past volledig in de Paastijd. Je kan je eigen ‘Even Stilstaan’ schrijven in de vorm van een gedicht of cursiefje. Vanaf vandaag zijn de teksten welkom. Iedereen kan deelnemen mits je je aan het reglement houdt. Hierover vind je alles terug op onze blog: http://www.evenstilstaan.blog.
Zowel volwassenen als jongeren tussen 12 en 17 jaar kunnen meedingen naar een Juryprijs of een Publieksprijs. Maar zover is het nog niet. Neem eerst even de tijd om het thema te laten doordringen. Dit kan breed gaan, vreugde in al zijn facetten en schoonheid. Verras ons met uw inspiratie. We wachten benieuwd af.

 

Alleluia!

De hele veertigdagentijd hebben wij geen Alleluia mogen zingen. Het doet je wachten. En terwijl je wacht bereid je je voor op een nieuwe morgen. We hebben een doortocht gemaakt door het land van duisternis en eenzaamheid. We zijn er stil van geworden. Dit is niet erg en ook niet slecht. Het is goed af en toe te versoberen om de confrontatie met je diepere lagen aan te gaan. Of om het lijden dat je overkomt en dat je ook buiten jezelf ziet een plaats te kunnen geven. Maar nooit zonder hoop. In die veertig dagen waren we immers niet echt alleen. We vermoedden al waar het op aan zou komen. Nog in een sluier van weemoed en melancholie. Maar nu breekt de kiem open. Na te zijn gestorven is er opnieuw vruchtbaarheid. We mogen weer naar buiten komen. Het is nog pril en kwetsbaar maar niet te stuiten. Het leven breekt door. Het licht overvalt ons met zijn helderheid. Er is geen twijfel mogelijk. Doorheen deze dagen zijn wij gered. Sommigen aarzelen misschien of zijn ongelovig maar het getuigenis van zij die zien zal hen helpen om ook vrij te worden.