Papa en Mama tegelijk

In het bad vroeg mijn kleine van acht jaar:

“Mama , wie is God?”

Het was even stil….Ze gaf zelf het antwoord:

“Ik denk papa en mama tegelijk…”

Ja, kinderen, ze zijn nog maar pas “van de schoot van de Vader gerold”, zij voelen het hart van God nog zo zuiver aan!

Gods hart, daar klopt het hart van vader en moeder tegelijk….

Op de berg, laat God in het evangelie in deze 2e vastenweek, zijn vaderlijke en moederlijke hart zién. Zijn Liefde verlicht en verheerlijkt zijn Zoon. Petrus en Johannes zijn getuigen en zo ook, wij! God laat ons weten: “ Dit is mijn geliefde Zoon, luister naar Hem….!”

Méér dan Zijn Zoon kan God ons niet geven, Het is het meest dierbare van wat Hij ons geven kan. God hoopt uit de grond van Zijn hart, dat wij toch maar een beetje van Zijn Liefde zouden begrijpen en meenemen in ons hart…en zouden luisteren naar Hem.

We hebben zo’n nood aan mensen, vaders en moeders, met een hart gelijkend op God.

Frisse wind

Er is iets op til, een voelbare verandering strijkt als een frisse wind langsheen mijn poriën.

De nood aan een verademing is vergelijkbaar met een niet te stillen honger.

Alle gangbare paden zijn reeds meermaals bewandeld, vernieuwing is een nieuw streven.

Een diepe zucht brengt me even terug naar de realiteit.

We leren de eenvoud te omhelzen, de waarde in te schatten van wat ooit verloren leek.

Wat ooit scheen lijkt nu verbleekt.

Een frisse wind bedaart de gemoederen.

Ik zie hoopvolle gebeurtenissen om me heen.

We klimmen uit deze impasse als een wankel leeuwenwelpje in een ruim habitat.

We zijn dapper volk.

Rosanna

Verfrissende regen

Druppel de drup,

regen strijkt neer op droge grond.

De geur van fris mos ontmoet

de smaak van regen op mijn lippen.

Druppel de drup,

vrolijk gekleurde regenlaarzen

ploeteren in cadans door de modderige aarde.

Het kind in mij ontmoet een diepe plas.

Koel water vormt cirkels,

water spat druppels in opwaartse richting,

verliezen controle op zwaartekracht.

Druppel de drup,

gesloten ogen die niet zien maar horen.

Enkel geluid van regen in dichtbegroeid bos.

Vogels zingen dartel hun lied,

een glimlach van energie verfrist mijn gelaat.

Druppel de drup,

Rijke zuurstof voedt de aarde.

Vrolijk stappend, inhaleer ik rust.

De regen die tikkend verfrist en verrijkt.

Het bos transformeert in diepe kleur.

Ik adem natte weelde en absorbeer rust.

Evy

Marsorder

Tijd van beproeving

In uitgestelde exitstrategie

Geen daad van aftroeving

Op weg door synergie

Voorzichtig lenterige opstoot

Van gevoelstemperatuur

Doet verlangen

naar ouwe-jongens-krentenbrood

Basisemoties van het eerste uur

Wat heb je in je mars?

Volhard je in je doelen?

Ligt de goegemeente je dwars?

Of ga je voluit het hoger belang aanvoelen?

jvdb

De moeite waard?!

Na een fijne babbel kreeg de jongste van ons gespreksgroepje het laatste woord en hij mocht ook een nieuw thema aanbrengen voor onze volgende bijeenkomst. Hij had tijdens ons gesprek goed geluisterd en hij zei: “Het zou goed zijn als we voor de volgende keer wat materiaal zouden verzamelen over onze ‘bizarre, onzekere en stresserende tijd.’”

En de vrouwen uit ons groepje voegden er aan toe: “Laten we voor de volgende bijeenkomst ook vooral nadenken en zoeken naar wat nu echt de moeite waard is om voor te leven.”

Wat denk je dat tijdens die volgende bijeenkomst vooral klonk?: “Hopelijk blijven we bereid om ons samenleven goed en zinvol te maken en te houden.”

En toen Mieke – die veel verlies kende in haar leven – aan het woord kwam zei ze: “Ik vind het zeker ook de moeite waard om te proberen rust en kracht te zoeken en te ervaren door te bidden.”

Sneeuwklokjes

Tere, bleke kopjes

heffen zich naar het eerste lentelicht.

Wat zijn ze altijd welkom,

blijvende schoonheid in Gods Schepping.

In een nog winters maanlandschap

houden ze zich taai

en weerstaan weer en wind

in al hun broosheid.

Zou het net met hun kwetsbaarheid zijn

dat ze de aandacht blijven trekken?

Ze trotseren de meer uitbundige soortgenoten

en blijven groot in hun eenvoud.

Mensen, zachtmoedig en nederig in hun zijn

doen stilletjes voort met wat vrucht draagt

zingen hierover geen loftrompet

maar vinden vreugde in ’t kleine.

Ook Onze Heiland houdt van het nietige,

van de onbevangenheid van een kind

spelend in het nog prille lentegras

tussen de sneeuwklokjes in Zijn Tuin.

Verbinding

Verbinding leggen. Hoe doe je dat? We kunnen het aan een bruggenbouwer vragen ofwel kunnen we proberen een draad weg te spannen uit onszelf. Mooie beelden. Een regenboog is dat ook net als het kruis. Er is verbinding tussen mensen en er is verbinding tussen hemel en aarde. Laat nu net deze twee enorm veel met elkaar te maken hebben. Het één kan niet zonder het ander. Liefde voor God en Liefde voor de mensen vloeien in elkaar over. Beiden vereisen een uit jezelf treden. Alles verwachten van de Heer en met open handen in het leven staan. De maakbaarheid heeft afgedaan. Ook het vergaren van schatten op aarde. En jezelf naar de voorgrond werken wordt ook opeens heel verdacht. God werkt in het verborgene. We zijn in de kiem verbonden en als je daarbij komt groeien er vruchten. Zonder euforisch te worden. De Blijde Boodschap is geen vuurwerk maar eerder een waakvlam. Laten we deze vasten waken bij de Aanwezigheid van de Heer. Met een berouwvol hart. Dat wijst Hij niet af.

Bekentenis

Ik beken: ik heb een gesprek gehad met een gebouw, met een kerkgebouw zelfs. En dat zit zo: mijn ziel zuchtte en zocht naar verwarming in deze barre tijden. Onweerstaanbaar werd ik aangetrokken door de Kapucijnenkerk, reflex vol melancholie naar de tijden van mijn ooms pater-kapucijn. Die kerk biedt sinds kort onderdak aan een anderstalige gemeenschap. En dat merk je aan alles: de stoelen zijn herschikt, de bloemen en planten zijn overvloedig en nep, de zij-altaren staan vol kleine devotionalia, tijdschriften en pamfletjes liggen bij de inkom. Ik herkende de kerk nauwelijks. Toch bleef ik er wat verwijlen. Één voor één sijpelden er nog verloren zielen binnen. En toen gebeurde er iets. In de stilte werd ik toegesproken. Door het licht dat door de glasramen naar binnen sijpelde, door de muren, de stenen van de vloer, de gewelven en bogen. Ze richtten zich allemaal tot mij in hun woordenloze, eeuwenoude taal, nauwelijks te horen. Ik neigde mijn oor, luisterde en kwam tot rust. Ja, er gebeurt altijd iets in een kerkgebouw, zelfs als er niets gedaan wordt….