Zo’n man alleen, zie je.
Ploeteren, wroeten, verzetten, helen en graven is zijn deel. Alleen zijn zijn besonge.
Zoals een vuurtoren: waar is zijn haven?
Signaliserend met karakter en waarschuwend in de nacht. Verreikende, lichtgevende stralen uit de bron: metershoog is de top.
Hier is niemand die je opwacht, de haven ligt immers een ademtocht verderop.
Wat volgt wanneer je stokt?
Vuurginsters in een metalen schaal worden niet opgeslokt. Ze vormen vonken in een groter geheel.
(m.v.)
Hoe kostbaar is je eigen leven voor jou? Wil je gered worden? Ben je waakzaam voor de komst van de Heer? Hij dringt zich niet op. Er is het vriendelijke aanbod om Hem te volgen. Waarom zou je dat doen? Dit heeft namelijk gevolgen. Je springt in het onbekende. Of toch niet helemaal. Want wat Jezus zegt en doet klinkt nu net heel vertrouwd. Hij spreekt ieder van ons persoonlijk aan. We hechten ons aan Hem en Hij is als een vriend die met ons op weg gaat. Maar het kan ook moeilijk worden. Onvermijdelijk. Hier mogen we niet voor terugdeinzen. De Heer gaat ons voor. Met het lijden groeit ook de Liefde. Hierin aanwezig blijven en het lijden niet verdringen is een teken van aandacht en trouw. We hebben ook allemaal een rugzakje van pijn uit het verleden. Neem tijd om dit te verwerken. Breng het bij de Heer. Hij zal immers allen tot zich trekken. Dit vanuit de kracht van de verrijzenis. En dan zijn er nog de anderen. Mogen zij weten van ons persoonlijk avontuur? Kunnen we hen aanspreken op kans van afgewezen te worden? En blijven we zelf stand houden als niemand wil luisteren? Het kruis aanvaarden en zelfs omarmen.
God, waarom kan een koe
zo ernstig kijken?
Begrijpt ze niet
dat ze zo grappig is?
Waarom kan een mens,
ja waarom…
Waarom kan een mens
zo grappig kijken?
Beseft hij dat het leven
grappig ernstig is?
Is daarom de koe wijs…?
Mieke
Ik ontwaakte met het beeld van een immense, zwarte blok aan m’n linkerzijde en een even grote, blanke kolos aan mijn rechterkant met daar tussenin, ik als piepklein wezentje in een poging me onzichtbaar te maken om niet te worden verpletterd. Schrikken is dat! Ons onderbewuste heeft ons zo veel te vertellen. Wil/wens ik het onderzoeken of ga ik er maar achteloos aan voorbij? Ik las recent ook dat het belangrijk is de beweging van de droom te volgen. Hier sta ik stokstijf. Een aanwijzing naar stappen zetten? Anderzijds vind ik het best moeilijk om me harmonieus te voelen tussen tegengestelden. ’t Lijkt alsof ik er mijn plaats niet in vind. Contrasten bieden nochtans ruimte om creatief nieuwe mogelijkheden te kunnen exploreren. Leven begint aan het einde van onze comfortzone. ‘Dromen komen pas uit als je wakker wordt. Tegenpolen zijn niet tegenstrijdig, maar complementair.’ leert N. Bohr mij. En ‘De tegenpool van angst is niet kalmte, maar empathie’ (M. Oz) Met dat inlevingsvermogen kunnen we op weg gaan om tegenstellingen te omarmen, nietwaar?!
Mijn ziekenhuisopname zit er bijna op. Voor ik deze helende herberg verlaat, heb ik nog een consultatie. Rolstoelend parkeert een dame van het patiëntenvervoer mij voor de personenlift. Links ervan bevindt zich de materialenlift. De beide liften zijn als aders, die mensen en goederen verschepen in deze ziekenhuisvleugel. De linkerliftdeur gaat open en een man onthaalt de kooien vol vuil linnen en verdwijnt weer. Ondertussen wachten we in het gezelschap van andere duo’s patiënt-begeleider. Na een paar minuten strandt dezelfde werknemer weer op onze verdieping. Hij uit zijn verbazing met een uitnodiging om ons mee te nemen in zijn lift. Mensen in hart en nieren helpen genezen, is de stuwende slagader vanuit elk ziekenhuishart. Daarvoor voert het competent personeel (be)handelingen uit, liefst omzwachteld met persoonsgerichte aandacht. De ‘zorg-ontvangende’ ervaart deze bekommernis en betuigt op zijn beurt respect voor de ‘zorg-gevende’. In één huis kunnen vele harten ontbloeien.
In de stilte van de nacht fiets ik naar huis. De warmte omhult me en draagt me bijna naar huis, zo aangenaam voelt het. Maar wat me het meest opvalt is de stilte. Niet alleen is er geen enkel verkeer, het voelt alsof de natuur zelf tot totale rust is gekomen. Gek toch, dat eerst alle geluiden moeten wegvallen, voor we ons gewaarworden dat we voortdurend in een wereld van prikkels, afleiding en geluiden leven. Ik voel dat deze stilte me tot rust brengt. De Bijbel zegt ergens dat in stil worden je kracht ligt. Zijn we niet vaak bang voor de stilte, omdat we dan de pijn, schuld en zorgen van ons hart gaan horen? Maar als daarna ook deze stemmen zwijgen is er de stilte. De stilte waarin God spreekt. Het zijn woorden van aanvaarding, mildheid en een diepe geruststelling. Woorden die ons weer grond onder onze voeten geven en ons in onze kracht doen staan.
“God, wat ben je veranderd.”
Zo is de titel van een onlangs geschreven boek.
Eerst werd Jezus door de mensen ervaren als een zwerver die met een aantal vrienden rondtrok. Maar de bijbelse schrijvers vertellen ons dat Jezus later ontdekt werd als een goddelijke, gedreven Mens en dat Hij getuigde van Gods actieve nabijheid.
Jezus verbleef graag bij het meer van Galilea waar het aantal mensen die Hem volgden sterk aangroeide. Daar vertelde Hij steeds opnieuw dat God ons allen nabij is als een Vader.
Maar zo groeide er verzet bij de Joodse wetgeleerden en bij de Romeinse politieke overheid. Toen Jezus in Jeruzalem openlijk in conflict raakte werd Hij gearresteerd en via een schijnproces tot de kruisdood veroordeeld.
De vrienden van Jezus waren uiteraard diep ontgoocheld maar na een tijd geloofden zij ook dat hun vriend, Jezus, goddelijke kracht zal blijven schenken aan allen die open en bekommerd verder willen leven en daarom willen werken vanuit Gods gedrevenheid.
“Wie ben Ik voor jou?”… dat is de vraag die Jezus stelt aan zijn leerlingen. Maar niet alleen aan hen. Deze vraag wordt ook gesteld aan mij, aan jou. Tenminste wanneer wij open willen staan voor die vraag. Het is wel de meest belangrijke vraag, die iedere gelovige op een bepaald moment in zijn leven door Jezus gesteld krijgt. Jezus is niets met een theologische uitleg, of met hoe anderen over Hem denken of een opiniepeiling. Al deze stemmen, die elkaar dikwijls tegenspreken, mogen in ons tot rust komen. Waarom is dat zo belangrijk? Opdat de stem van de Vader zou kunnen beluisterd worden in het diepst van ons hart. Dat is het enige wat van belang is, luisteren naar… Wie is Jezus eigenlijk voor mij, heb ik Hem ooit echt ontmoet? Wat heeft Hij dan voor mij gedaan, wat is er aan mij gebeurd? Alleen op deze persoonlijke herkenning van Jezus door mij en jou, kan Jezus zijn Kerk bouwen. Het is de Vader, die je dit “laat zien”. Hij die deze dingen verbergt voor wijzen en verstandigen en ze alleen maar openbaart aan de “kleinsten.”
evenstilstaanblog.wordpress.com 