Begrafenis (1/2)

Staan we tegenwoordig nog stil bij een overlijden? Zouden de begrafenisondernemers het artikel ‘even stilstaan’ lezen? Het artikel dat vroeger ‘even bezinnen’ noemde en dat op dezelfde pagina van de overlijdensberichten staat? Zouden zij er ooit bij stilstaan welke de betekenis en welke waarde het Latijns Kruis heeft als ze dit bij een overlijdensbericht plaatsen op deze pagina?

Een Latijns Kruis is het teken bij uitstek van katholieke gelovigen die steevast geloven in de verrijzenis van Christus die op dit Kruis gestorven is voor allen die met Hem willen verrijzen en die verder leven na de dood. Het is geen eindig kruis. Daarom maakt een gelovige een kruisteken. Een ‘delete’ kruis daarentegen is ook een kruis, maar het is een teken van een einde of verwijdering. Er bestaan nog veel meer kruisen met andere betekenissen.

Wordt morgen vervolgd…

Project of traject?

Jezelf worden, openbloeien, stap voor stap een volle mens mogen worden, het zijn pogingen om ons groeiproces in beeld te brengen. Vandaag horen wij ook wel andere omschrijvingen om ons mens–worden op te roepen. Zo wordt het leven van mensen nogal eens voorgesteld als een project. Mensen worden dan ook aangespoord om de regie, de planning van hun leven zelf in handen te nemen. “Zorg ervoor dat je weet wat je wilt want jij alleen kunt iets van jezelf maken. Laat je ook niet te veel sturen door instanties buiten jezelf.” Maar tegelijk horen we ook dat er dan vraagtekens geplaatst worden bij dit groeiproject want dan is er te weinig aandacht en interesse om het groeien ook te zien en te ervaren als een dynamisch groepsgebeuren. Het woord dat dan klinkt is ‘traject’. Dan wordt het gaan van een weg bedoeld. Lief en leed worden dan samen gedeeld en verwerkt. De hoop wordt dan ook levend gehouden dat we samen zorg zouden dragen voor wat ons in de samenleving wordt toevertrouwd.

Erken wat is

Zowel erkenning geven als mogen ontvangen, is heilzaam. Zeker in moeilijke en gespannen situaties werkt dit bevrijdend voor elkeen. Net het feit dat de onmacht, de kwaadheid, de teleurstelling, het onbegrip, het schuldbesef … er mág zijn, opent de weg naar toenadering. Ook als er sprake is van een grote misstap is het proberen de ander te begrijpen vanuit zijn geschiedenis een verbindingsweg, die tevens wel ieders eigen aandeel kan blootleggen en/of de kans biedt de ander een stuk vooruit te helpen bij zijn verdere ontwikkeling. Niets gebeurt zó maar: de gestaltmethode bv. leert dat iets in het veld tussen 2 mensen vraagt om nader te worden bekeken. Als je in een crisis samen de duik naar beneden neemt, komt j’ er sterker uit als persoon en vaak verdiept de relatie. Knip je de verhouding door, dan ontneem je in feite de verdere groei van elke persoon en zou het wel eens kunnen dat een volgende keer eenzelfde les nog harder inslaat. En toch kan je niet trekken aan het gras opdat het sneller zou groeien. “In goede én kwade dagen aan elkaar gegeven zijn … ?“

Een naam, een titel

Soms geven we elkaar een nieuwe naam om een bepaalde eigenschap in het licht te stellen. Denk maar aan de scouts waar elk lid een totem krijgt. Als we een bepaalde functie te vervullen hebben of een eervolle daad hebben gesteld, krijgen we ook een titel. Dit drukt uit dat je iets verwezenlijkt hebt of nog iets te verwezelijken hebt. Het kan dus ook een belofte inhouden. Wie deze belofte oneer aandoet, kan zijn titel ook verliezen. We zien het vaak bij leiders die die naam niet waardig zijn. Er zijn er slechts weinigen in de wieg gelegd om een groot leider te worden. Maar uitzonderingen bevestigen de regel. Je geeft jezelf ook geen naam of titel. Die ontvang je. Jezus ontvangt ook Zijn naam van Zijn Vader. Zijn Vader noemt Hem Zijn welbeminde. Die band drukt het evangelie uit als volgt: Jezus wordt de Mensenzoon genoemd, de Komende, de Messias, de Redder of Verlosser. Allemaal namen of titels die uitdrukken dat Jezus Gods eengeboren Zoon is. Omdat Hij met Zijn Vader verbonden blijft is Hij ook trouw in het belichamen van die Naam. Luister naar Hem.

 

Alleen

Alleen zijn, betekent niet eenzaam,
Alleen zijn, geldt niet als een straf.
Alleen zijn met mooie gedachten,
Gedachten neemt niemand je af.
Alleen zijn met dierbare doden,
Alleen met de herinnering.
Aan tijden die reeds voorbij zijn,
Aan alles wat kwam en wat ging.
Aan ongestoord in je kamer,
De dingen vertrouwd om je heen.
Een rustig en zuiver geweten,
Dan ben je gelukkig, alleen.
Wie zo het alleen zijn kan dragen,
Wie zo zich verzoent met zijn lot,
Die spreekt niet van eenzame dagen,
Die leeft in vertrouwen op God.

Wat is belangrijk?

“Ik wil nu vooral tijd maken en investeren in wat belangrijk is”, getuigt de vrouw die in haar leven tal van uitdagingen kende en meermaals moest knokken om recht te blijven. Maar wat is dan belangrijk? Belangrijk klinkt toch anders dan ‘nuttig’ en ‘noodzakelijk’. Het doet eerder denken aan wat waardevol is. Belangrijk is wat ons leven meer waarde, meer zin en betekenis geeft en ons zo doet groeien in meer menselijkheid. Als het leven, onze omgeving, als mensen, als dierbaren niet veel meer van ons verwachten dan kunnen we stil uitdoven. Dan kan het moeilijk worden om nog iets zinvol en belangrijk te vinden. Als wij ons niet meer uitgenodigd weten om ons dienstbaar en toegewijd op te stellen, kunnen wij ons erg onbelangrijk voelen. Dan hebben we ook weinig aandacht en openheid voor het Mysterie waarin wij staan, dat ons kan bezielen en kan richten om betekenisvol in het leven te staan. Betekenis vinden in hartelijke verbondenheid, in meelevende goedheid, is en blijft ook vandaag heel belangrijk. Is dat niet wat het leven van ons verwacht?

Luisteren

Een man had voortdurend ruzie met zijn vrouw. Hij zocht een goeroe op en vroeg hem een middel om over die ruzies heen te komen. De goeroe antwoordde: “Probeer eens te luisteren naar wat je vrouw zegt”. De man probeerde dat. Een maand later kwam die man terug bij dezelfde goeroe. Hij zei: “Ik heb geluisterd naar mijn vrouw. Het gaat iets beter. Maar het is nog dat niet”. Daarop zei de goeroe: “Probeer nu eens te luisteren naar wat je vrouw niet zegt”. De man deed dat. Na een maand kwam hij terug bij de goeroe en zei: “Het worden boeiende gesprekken”.

Dit geldt natuurlijk ook voor dezelfde situatie andersom.

Boswandeling

Weelderige takken, twijgjes tot ontpopping,
het groene mos, over basten en bomen,
vergroeid, verscholen.

Kronkelende paden, bewoond door
vergeet-me-nietjes, klaprozen,
weegbree en kruiden
in allerhande geuren en kleuren.

Diep verscholen in het riet,
een sprinkhaan,
neuriënd zijn eigen lied,
je hoort hem wel,
maar zien doe je ‘m niet.

Boswandeling, helende trip,
de pracht der natuur,
een zinnebeeld,
van energetisch vuur,
volop puur.

Rosanna