Genade

‘Genade vragen over de seizoenen’, wees de aalmoezenier aan in zijn homilie. Wat mooi, vind ik dit. Want ja, voor alles is er een tijd, zegt ook Prediker ons. Er is de bloeitijd, er is de groeitijd, de oogsttijd en thans de rusttijd. Bij wintertijd denkt men algauw dat er niks gebeurt, terwijl net dáár alles begint. De aarde wordt klaargemaakt voor nieuwe groei, voor het ontspruiten van betoverende bloesems in het volgend seizoen. Kunnen wij eigenlijk wel de rust en de tijd nemen om wat onaf is, wat moeilijk loopt, wat zo’n pijn doet … zijn proces te laten gaan en te laten gedijen? Zijn wij vaak niet té ongeduldig in dit ‘instant’-tijdperk, waar alles met een druk op de knop geregeld en geklasseerd dient te zijn? Onze Weldoener de genade vragen om mensen meer kansen en ruimte te bieden, kan bijzonder nuttig en levengevend zijn. Zegt St.-Paulus ook niet: ‘Alles is genade!’. Oogarts en kenner van Edith Stein weet: ‘Geloven is niet proberen te begrijpen, maar gegrepen worden, niet proberen te vatten, maar gevat, geraakt worden door Z’n Liefdevolle Genade.’

Jeanne De Vos

Samenleven

Vandaag de dag zijn er vele vormen van samenleven. Het klassieke gezin is niet langer de norm. Of toch wel? Want ook in nieuwe vormen van samenleven streeft men er naar zo goed mogelijk het klassieke gezin te benaderen. Er ontstaan nieuwe namen zoals meemoeder, pluspapa, alleenstaande moeder, enz. Het is heel fout om op deze nieuwe vormen van de hoogte neer te kijken. Want ook zij hebben recht op hun geluk en vaak is dit geluk voor hen brozer dan in een klassiek gezin. Het prototype voor het klassiek gezin zijn Jozef, Maria en Jezus. De Heilige familie. We kijken naar hen en proberen dit te benaderen. Maar dat kan even goed in een nieuwe samenlevingsvorm. Als er maar zorg is voor elkaar en alles in liefde gedragen en verdragen wordt. Kunnen niet beide partners de taak van gezinshoofd op zich nemen alsook natuurlijk de moederlijke taak van het zorgen? Kinderen moeten zichzelf kunnen zijn en de kans krijgen om zich te ontwikkelen. Laten we samen de uitdaging aangaan om steeds een warme thuis te vormen voor onze naasten.

 

Een andere Kerst

De eindejaarsperiode met haar glamour en glitter in elke straat nodigt tevens uit tot bewust omgaan met voeding. Wat ben je met oesters en champagne als je hart geen vreugde voelt en (meer) geven kan? Durf/kan je feest vieren in eenvoud en/of delend met wie tekort komt? Voor mij en jou een wijselijk geschenk ter ere van het Kerstekind … De overdaad in de al te opgetuigde winkels maken jaar na jaar een meer walgend gevoel in me los. Waarom al die soorten boter, pasta en ga zo maar door. Terwijl even verder mensen de eindjes niet weten aan elkaar te knopen … Zouden wij onze genodigden eens geen pakjes onder de kerstboom aanbieden, maar misschien eerder een duurzame actie op touw zetten voor een ware nood in onze buurt? Niet enkel om mee te dingen in ‘De warmste week’, maar eerder kleinschalig en bestendig de koppen bijeen steken en brainstormen waar we werkelijk een steen(tje) kunnen verleggen in de rivier van deze wereld. Een warme buurt, het begint bij jou en mij … Wat laat de Heilbrenger dit jaar in jou geboren worden?

Zorg dragen

De psychiater Dirk De Wachter zei onlangs: “Wij weten niet meer waarom wij op deze wereld zijn. Hoe moeten wij ons gedragen? Na het verlies van ons geloof is onze houvast ook weggevallen. We kunnen ons laten opjutten door de consumptiecultuur omdat we niet beter weten.” En dan doet hij een eenvoudig voorstel: “Het ware geluk, namelijk een zinvol bestaan ligt o.a. in zorg dragen voor de ander.”

Het zorg dragen voor de ander en voor de schepping en zeker het bekommerd zijn om kwetsbare medemensen, heeft die Man van Nazareth destijds ook heel uitdrukkelijk voorgeleefd. En Hij kon dat omdat Gods kracht en tederheid Hem heel sterk mochten bezielen.

De evangelist Matheus laat in het kerstverhaal een grote ster schitteren boven de stal.

Deze dagen hebben vele gelovigen zich al biddend opnieuw stil bereid verklaard om met helder licht en met warme kracht in het leven te staan.

 

Op zijn rug

Daar lag hij dan: gevloerd, plat op de grond, op zijn rug. Even potsierlijk als hulpeloos. Onmogelijk dat hij alleen weer recht kon. Na een stormachtige nacht reed ik door een straat opgesmukt volgens deze tijd van het jaar met lichtjes en glitters allerhande én ook met een grote, opblaasbare kerstman. Het was hij die door de storm geveld was. Net goed, dacht ik bij mijzelf. Geen enkele kerstman kan op veel sympathie rekenen van mijnentwege. En zeker niet zo’n opgeblazen, pronkerig exemplaar. Staat  hij niet symbool voor platte commercie? Is hij niet het ultieme product van onze consumptiemaatschappij? Voorbeeld bij uitstek van hebben en krijgen, steeds meer en liefst onmiddellijk? Geef mij maar het Kerstkind: lieflijk, zacht, klein en weerloos. En met een licht monkellachje reed ik de gevallen reus voorbij. Maar sindsdien blijft zijn aanblik en mijn reactie door  mijn hoofd spoken. Was ik niet te snel in mijn oordeel? Wat betekent de vredelievendheid van het Kerstkind voor mij? Kunnen de Kerstman en het Kerstkind het met elkaar vinden?

Hemelbestormer

Panamarenko
Streefde een hoger doel na
Kunstzinnig en eigenzinnig
Tarten zijn creaties de logica

In hogere sferen
Vertoeft de beeldhouwer
Nu met of zonder eigen vleugels
Overstijgt de wereld plichtsgetrouwer

Propellers
Aangedreven door droombeelden
Verlichten donkere dagen
Waarop kersverse ideeën zinspeelden

Artistiekeling
Ingebed in aardse esthetiek
Ontwaarde hemelse verlangens
Een hoge vlucht voor de ethiek

jvdb

De slaap

De slaap, we hebben haar nodig om nieuwe levenskracht op te doen. Wij kunnen niet goed zonder slaap. Júist als wij voor situaties staan, die veel van ons vragen, is de slaap onmisbaar.
Zo ook betekende de slaap voor Jozef veel, zeker nadat hij vernam dat Maria een kind zou krijgen, dat niet van hem was. In zijn slaap kreeg hij een engel op bezoek, die hem duidelijk maakte dat God graag had dat hij Maria liefdevol nabij zou blijven en goed zou zorgen voor het kindje dat zij ging ontvangen.
Doorheen zijn slaap werd Jozef geroepen tot een grotere liefde, voor een kindje dat niet van hem was. God had Jozef even hard nodig als Maria om Zijn Zoon te laten groeien, óp groeien. Niet zoals hij het misschien gedacht had, maar in het besef dat er een andere Vader is waar het Kind uiteindelijk thuis hoort.
Ook onze kinderen zijn onze kinderen niet…
We mogen zó liefhebben, bijstaan, dat zij hun weg vinden, zoals God het voor hen ziet.
God wil ons graag die Liefde geven, die open staat voor het heel eigene…geheim…van ons kind. Wie weet, in de slaap?!