De schat van je leven

Wat is voor jou de schat van je leven? Waar heb je alles voor over? Toen ik de vraag stelde aan een groep jongeren, zei één van hen: “Het evangelie is voor mij een onmisbare schat”. De anderen snapten daar niets van. “Wat heb je daar nu aan?”, klonk het haast spottend. “Ah,wel,” zei de jongen moedig, “ik vind daar richting in voor mijn leven”. “Richting?”, vroegen de anderen.. “Ja, richting! Ik zal jullie een voorbeeld geven. Hebben jullie wel eens van de Bergrede gehoord? Daar vertelt Jezus hoe je b.v. gelukkig kan worden. Niet gelukkig voor één dag of een paar uur, maar zalig voor altijd! Dat willen we toch allemaal? ‘k Zal één ding noemen uit de Bergrede waar in ik mijn schat gevonden heb: (houd je maar vast) ‘Zalig de zachtmoedigen, want zij zullen het land bezitten.’ Als iemand mij b.v. voortdurend pest heb ik als wegwijzer dat pesten moedig en zacht te verdragen. Je kan het gek vinden of niet, maar dat geeft mij een beter gevoel dan er maar op los te slaan. Wonderlijk genoeg houdt het pesten daardoor soms zelfs op. ’t Is het proberen waard.

Vergevende liefde

In ’67 bracht de single: ‘All you need is love’ de flowerpower-beweging op gang. Nog altijd blijft liefde – hoe moeilijk ook in sommige situaties – het grootste en meest efficiënte heilmiddel voor elk. Bijna bovenmenselijke inspanningen kan dit vergen, zodat een mens begrijpelijkerwijze al eens de handdoek in de ring gooit. Tijdelijk? Of écht voor altijd? Waarom niet een time-out inlassen? ‘Hoe vaak moet ik mijn broeder vergeven als hij tegen mij zondigt’, vroeg Petrus aan Jezus. En we kennen Jezus’ antwoord. Petrus wil de limiet van zijn kunnen veilig stellen, maar Jezus wijst hem erop dat verzoening niet op deze wijze werkt. We horen te vergeven zoals onze hemelse Vader ons vergeeft. Die vergiffenis kúnnen schenken, is misschien wel het hoogste goed van ware genegenheid. Een mens heeft hier tijd en ruimte, goodwill voor nodig en deze vragen hun eigen ritme. Maar kunnen en willen praten met elkaar is wel een eerste vereiste naar vernieuwde verbinding toe. Als ik mijn grens heb bereikt, wat zegt dit dan van mijn oordelen en veroordelen?

Waarheen

… Verschrikt
in al mijn ontreddering,
wanhopig naar iemand
die mij dan toch begrijpen kan en wil.
… Gestikt in al mijn teleurstelling,
die weerspiegelt de puinhoop van mijn leven.
… Gevlucht
met al mijn boosheid en verkramping
voor het oordelen en veroordelen
van een versplinterd zijn,
waar ik zeker niet om heb gevraagd.
… Gebroken en alleen
blijf ik achter in al mijn kleinheid
en zoek naar wat nog waardevol kan zijn.
… Geen armen om in thuis te komen,
om te kunnen delen wat zó weegt.
… Leegte was mijn geboorteplek,
wel een stal, maar bekwame mensen
ontbraken, daar ze hun eigen trauma’s
niet hadden kunnen verwerken.
… Uitgedoofd en verlamd
herbergt mij die Ene, – ALTIJD –
de grootste Barmhartige Samaritaan
aller – tijden … God zij geloofd!

Klimaatverandering

En wij maar de auto thuis laten en op de fiets springen, terwijl er her en der rally’s worden gereden die pure CO2-uitstoot zijn, maar wel de sensatie dienen en de lokale handel ten goede komen. Wat me nog het meest verwondert, is het luttele protest tegen deze zo vervuilende manifestaties. Zijn we dan niet bezorgd voor wie na ons komt? Hoe leefbaar wordt de wereld van de kleinkinderen van de vele rallyliefhebbers? Evenzo met al de colonnes motards die in vakantietijd vele, landelijke wegen niet enkel onveilig maken, maar ook er letterlijk de wandelaars en natuurliefhebbers vergassen. Zijn er écht geen gezondere en sportievere uitlaatkleppen dan de hang naar gemotoriseerde hobby’s? Als het reeds zo overduidelijk is hoe overstromingen, tornado’s, hittegolven, … toenemen door stijging van de broeikasgassen, zou je dan niet je steentje bijdragen in het belang van het geheel? De natuur is niet hypocriet: gaat recht door zee en vertelt geen leugens. Meer respect voor de natuur is meer respect voor de mens.

En dan?

Wanneer vrijheid in grote letters wordt geschreven en verantwoordelijkheid bijna niet te lezen of te horen is, dan kan in ons midden de onverschilligheid groeien. Deze mentaliteit – die ook gestalte kan krijgen als een soort neutrale levenshouding – kan ook leiden tot het stil verdwijnen van belangrijke maatschappelijke waarden zoals meer gerechtigheid en meer solidariteit. En wat dan als we die tendens in ons midden stil ervaren of soms uitdrukkelijk zien groeien? Is het dan niet belangrijk dat mensen of groepen reageren tegen deze evolutie die ons samenleven toch erg kan verkillen? Concrete situaties aanduiden en vragen stellen bij ons leefklimaat zijn dan zeker ter zake. “Verbondenheid bewerken, je inzetten en engageren blijven ook vandaag heel belangrijk”, zeggen bekommerde waarnemers van onze snel veranderende samenleving.

 

Bos en heide

Onlangs vernamen we via de media dat zowel een natuurvereniging als de Vlaamse regering, heel veel bomen kappen in onze bossen. En dat terwijl de bomen en de bossen de toch zo noodzakelijke groene longen zijn om de lucht zuiver en gezond te houden. De reden van de kapactiviteiten is blijkbaar de biodiversiteit. Met dit groot woord wil men aanduiden dat ook o.a. onze heide een belangrijke functie heeft in onze natuur. Maar de heide en ook andere struiken en gewassen zijn bedreigd als de bomen te sterk groeien, heel de natuur inpalmen en in schaduw dompelen. Men probeert bos en heide samen natuurlijke kansen te geven. Het is dan en – en , niet of – of. Het doet een beetje denken aan ons, mensen. Zowel ons hart als ons verstand hebben we nodig om betekenisvol te kunnen functioneren. Ook dan is het best en – en en niet of – of. Wanneer ik per fiets door het Nationaal Park rij kan ik genieten van de bomen en weldra ook weer van de mooie Mechelse heide.

Het Rijk der hemelen

Het Rijk der hemelen, daar gaat het over dit weekend in de liturgie. “Zoek eerst het Rijk Gods en dan zal al de rest je er bij gegeven worden”, zegt Jezus ergens. Maar waar moet je dan zoeken? Jezus verduidelijkt dit in gelijkenissen. Aan het begin van Zijn optreden verkondigt Hij dat het Rijk Gods nabij is, midden onder ons. Dit is dan ook meteen de kernboodschap van het evangelie. Maar liefst drie gelijkenissen krijgen we te horen vandaag. Om te openbaren wat verborgen is geweest sinds de grondvesting van de wereld. Een beetje mysterieus allemaal, maar wel bloedserieus. Bij alle drie speelt het geduld een belangrijke rol. Je moet kunnen wachten en tegelijk het zien groeien: zoals tarwe tussen het onkruid, zoals een mosterdzaadje dat een grote boom wordt, zoals gist in het deeg. Het Rijk Gods is er en zal er uiteindelijk zijn voor de rechtvaardigen. Je hebt een heel leven om te zorgen dat je daartoe zal behoren op het einde van de wereld. Door het kwaad dat er nu nog is te weerstaan. Wie oren heeft, hij luistere.

Zomerzoen

Als een huppelende hinde
kom ik zachtjes je wang beroeren
… een lichte zomerzoen …
die binnendringt in de poriën
van je o zo tere huid,
… Genade heet die zomerzoen
zeker nu je zo ziek en broos bent geworden.

Ze schenkt je onrustige hart en behoeftige ziel
toch zo’n blijheid en ‘Licht’heid –
dat levenslicht dat je dient los te laten
om dé Grote, Goddelijke Lichtbron
stap voor stap
zo vredig als mogelijk tegemoet te treden.

Zomerzoen, jij bent nu aan zet
jouw laatste zomertijd lang …
Nog ééntje en nog eentje …
Ook als eens deze zomerzoen
verzonken is in Eeuwigheid
zal ik de zoete smaak voor immer en immer
bewaren, diep in mijn hart
in dat frêle plekje, speciaal voor jou.