Leven: een Mysterie!?

“Sinds de geboorte van mijn zonen en het overlijden van mijn vader heb ik ontzettend veel respect gekregen voor het Mysterie van het leven.” Toen ik deze tekst in de krant las voelde ik dit aan als een heel zinvol getuigenis en daarom knipte ik deze tekst van Gerrit Janssens ook uit. Geboorte en dood hebben mensen steeds ervaren als een Mysterievol gebeuren. Wij, bewuste en bezielde wezens hebben ook creatief gezocht om te komen tot sprekenden rituelen bij deze sterke levenservaringen. In ieder mens sluimert er als het ware iets van het levensmysterie en dit niet alleen bij geboorte en dood maar dan denken we ook o.a. aan liefde tussen mensen. Mensen hebben ook geleerd om hun ervaringen te interpreteren. En dan is het natuurlijk goed en boeiend om ook te horen en te lezen hoe mensen vroeger hun ervaringen hebben benoemd of geduid. Als mensen vroeger het levensmysterie probeerden te benoemen en het ook samen probeerden te beleven, konden zij o.a. ook terecht bij gelovige gemeenschappen. Kunnen wij dat vandaag ook nog?

Leeg

Hoe leeg kan een mens zich voelen? Kapot, uitgeperst als een citroen, hoor je wel ‘es zeggen. Alsof je de energie letterlijk uit je ledematen voelt lopen … na eindeloze discussies bij een (v)echtscheiding, na uren overwerk om toch maar je baan te behouden, na vele jaren van stress en onrust, omdat jij je ware gevoelens nergens kunt/durft te tonen, na een zwaar arbeidsongeval die je moeilijk een plaats kan geven, na een faillissement van je zaak die je echt niet verdient, … Hoe drukkend en benauwend zwaar kan het leven zijn, dat zo’n enorme leegte je overmant en elk lichtpuntje uitdooft vóór het vlam kan vatten. En tóch, IS Hij er! Maar het is moeilijk om in al die donkerte Hem te ontwaren. Of is het zoals met de Emmaüsgangers: ‘Ontvlamde ons hart niet, toen Hij met ons sprak?’ Ook in duistere wanhoopstijden contact (kunnen) houden met wat in ons hart gebeurt; wat maakt ons warm(er)? Waar ontspringt iets van energie? Ignatius van Loyola zei: ‘Wat je ook doet, dat wat jou het meest Levend maakt, daar is God …’ Zie je wel!!

Thuiskomen

Ik adviseerde iemand om het boek van Henri Nouwen: ‘Eindelijk thuis’ eens ter hand te nemen en terzelfder tijd dacht ik: doe dat ook nog maar eens. Iets herlezen is me al vaak zinvol gebleken; intussen vormen zich andere ervaringen, nieuwe inzichten, een ruimere blik op eerdere visies. Dit boek vraagt telkens weer: waar en hoe ben ik de verloren zoon of eerder de oudste zoon. De parabel van de barmhartige Samaritaan die de schrijver op zijn eigen groei en levensweg legt, blijft een uitnodiging naar de lezer toe om hetzelfde te gaan doen. Het ultieme doel is zich steeds verder mogen ontwikkelen tot de barmhartige houding van de vader, die geen vragen (meer) stelt noch verwijten maakt aan geen van beide zonen, maar ze met mededogen kan bejegenen wat ze ook hebben uitgespookt of ‘nog’ niet in staat zijn te zien bij zichzelf. En mijn heilzaam vaderschap? Goe’ bezig of kan het beter naar begrip en empathie toe? Dit verhaal op mijn leven leggen in de voorbereidingstijd naar Pasen toe … een oproep om me te bekleden met die Nieuwe Mens… in wording …

Werkonbekwaam

2 jaar ben ik werkonbekwaam, een dag om bij stil te staan. Niemand rekent erop dat dit zich zal voordoen in zijn leven. En toch, velen worden ermee geconfronteerd: ’t zij door ziekte, ’t zij door een arbeidsongeval, ’t zij door een afscheid van een geliefde, door een echtscheiding. Elk weet hoe aanvaardbaar een gebroken been is, maar psychische strijd, chaos en onmacht is voor velen nog moeilijk bevattelijk. Laat staan geloofwaardig en bespreekbaar. Vanwaar toch dat oordeel over mensen wiens gebroken kwetsbaarheid aan de oppervlakte komt? ‘Te gek’ is een heel goed initiatief, heeft al heel wat gerealiseerd, maar er is wel degelijk nog werk aan de winkel. Wat bij jezelf geen mildheid krijgt, kan ook geen mededogen verwekken bij een ander. In hoeverre kan jij omgaan met onmacht? Durf jij je kwetsbaar tonen? Kwetsbaarheid is zó eigen aan de mens, maar wordt vaak weerlegd door opvoeding en gangbare, sociale gedragscode. De 40-dagentijd roept ons naar de woestijn: kan ik solidair zijn met zij die ’t nú moeilijk hebben? Negeer ik liever?

Palmzondag

Misschien kennen jullie dat evangelie nog, waar Jezus, rijdend op een ezel in Jeruzalem wordt onthaald als een koning. De mensen van die tijd herkennen de taal, de tekens, en weten dat Hij hun Verlosser is. Hij rijdt op een ezel, voor de Joden toen een gewoon pak- of rijdier. De mensen riepen Hosanna, dat betekent: red ons. Het is een juichkreet voor Jahweh of een hooggeplaatst persoon waarin ze om zijn zegen smeekten. Ze wierpen hun mantels op de grond: een eerbewijs aan hooggeplaatste personen. Ze roepen: Zoon van David. Ze zien in Hem een nieuwe koning. In ieder geval: iedereen erkent Hem als de Messias, waarover de profeten schreven. Een nederige koning voor de nederigen. Maar ze reageren totaal anders. De tempelautoriteiten voelen zich bedreigd en vinden Judas, de verrader, in hun hulp Hem te doden. De gewone mensen weten dat Hij hen zal verlossen. Ze zijn pretentieloos, en geven eer aan wie eer toekomt. De kwestie blijft, we erkennen Hem, zonder uitleg over ezels en mantels. Het gaat erom Hosanna te roepen, durven zeggen: red ons, Heer.

Metamorfose

Rups wordt vlinder,
vliegt van hier naar ginder.
Bonte kleuren van genot.
De wereld ‘op slot’.
Metamorfose.

Veranderingen in zicht…
Aan het einde van de tunnel
dat ‘licht’.
Gewichtloos gedragen.
Engelen van de nacht
en zovele vragen:

Wat als ‘nu’, ‘later’ is,
we tijdloos zijn verbonden
door de dag
volgend op morgen…
Wat niet is, kan toch zijn.

In alle rust,
jouw geweten gesust.

Rosanna

Neergelegd

Heb je er ooit last van? Geconfronteerd worden met je eigen onmacht. Je weet het niet meer, je ziet het niet meer. Fysiek kan je niet meer wat je kon. Vermoeidheid die de kop opsteekt…
Het zal niet bij iedereen hetzelfde zijn, en de één heeft er allicht meer last van dan de ander.
Even stilstaan. De éne leest de stukjes, een ander schrijft ze. Schrijven helpt.
Nog meer dan bij het lezen helpt schrijven omdat je er zo bewust mee bezig bent. Je zet dingen op een rijtje. Je rangschikt je gedachten, je herleest, herschrijft. Ideeën rijpen, woorden vormen zinnen en er groeit een stukje. Je vraagt je af, heeft iemand iets aan dit schrijfsel? Ikzelf alvast wel, anderen misschien.
Probeer het eens, schrijf je gedachten en gevoelens neer. Het zal je opluchten. Neerschrijven is een beetje zoals neerleggen. Hier is het, en het mag er zo zijn. Het is er hier en nu. Daarna zien we wel weer.

Ontroerd ogenblik

Mag ik Je danken,
Gij grote Schepper van
al die ontroerende Schoonheid
om mij heen…
Een zachte blik
door minnende ogen…,
een natte kus
van een kindermondje,
een eerlijk woordeke
van liefde en medeleven,
een helpende hand,
zomaar,
omdat men van me houdt!
Mag ik knielen voor U?
Gewoon uit grote ontroering
omdat Gij de eerste zijt
die ons omhelst
en in ons hart
Uw Huisje bouwt!

Mieke