Het is de diepe kloof van niet-(h)erkend zijn,
niet-gezien zijn in je grote kwetsbaarheid,
in je ijle onmacht om nu verder te gaan
in alle verwarring van het moment
die een mens langs de binnenkant
ten diepste eenzaam en verloren achterlaat.
En toch … Alleen zijn in een relatie
is zo veel pijnlijker
dan zonder gezelschap zijn.
Leegte en/of verlorenheid
kan niet door een ander worden ingevuld.
Elke mens worstelt met de aanvaarding
van een deel Absolute eenzaamheid,
die wel kan worden Opgedragen
en toevertrouwd aan Dé enige,
echte Werkelijkheid,
die Ongrijpbare Barmhartigheid;
Hij kán die ruimte in je hart bewonen …
zo jij dit toelaat…
Want ruimte is er nodig om te mogen zijn
om te mogen zoeken
de beste afdruk van jezelf te kunnen bieden,
zodat ook het meest Vruchtbare z’n plek vindt.
Lukt dit in jouw/Onze Verbinding?
evenstilstaanblog.wordpress.com 