Ik heb het ooit beleefd, samen met een collega, waarmee ik een veertigdagentijd heel intens mocht beleven. We wandelden gedurende de middagpauze, in volledige stilte, een half uurtje in de natuur. We liepen naast elkaar voort, zonder iets te zeggen, elk verzonken in zijn eigen gedachten/gebeden. Hierna deelden we wat ons had bezig gehouden. Het was bizar hoe onze gedachten mekaar kruisten en soms in dezelfde richting liepen. Op die momenten waren we mekaar zeer nabij. We sloten af door hardop een gebed uit te spreken voor onze eigen en elkaars intenties. Het waren elke dag diepgaande en tegelijk wonderlijke en vreugdevolle momenten die mij erg hebben aangegrepen. Je beleeft zulke momenten maar zelden, maar ze laten een diepe indruk na. Deze veertigdagentijd zo beleven was voor mij een Tabor-ervaring, een voorproefje van een totale innerlijke vrede en van Gods almachtige liefde. Zulke momenten geven hoop en bemoediging in moeilijke tijden en tonen ons dat het mogelijk is om het licht van Jezus te ervaren, ondanks veel duisternis in de wereld rondom ons.
evenstilstaanblog.wordpress.com 