“Ik ben graag gezien”, is het eerste wat een kind ervaart en doet leven, de taak van de kindertijd, de eerste stap waar na ook terugkerende liefde spontaan ontstaat…
Daar kan ik ook op terug komen en deze waarheid terug voelen en diep aanvaarden.
Daarna komt de vraag: “en wat nu?”
Waar, hoe en wie kan ik graag zien, mijn liefde geven. Een kind doet dat spontaan, als volwassene mag het een bewuste keuze worden, zonder verwachtingen.
Dan kan ik vergeven, de tekorten van de ander zien, herkennen en ook aanvaarden: hij (zij) kan nu niet beter…
Met vergeving, groeit ook mijn geduld en vertrouwen: ooit zal hij (zij) het aanleren, beter kunnen.
Doordrongen door het ontvangen van die eerste stap “geliefd te zijn” wordt mij het gemis leefbaar.
evenstilstaanblog.wordpress.com 