Het was laatst in mijn geboortedorp een eucharistieviering als nagedachtenis aan mijn moeder zaliger. De priester die voorging, is al jaren dezelfde bezielde man die uitzonderlijk goed preken kan. Hij zette ook nu zijn beste beentje voor om het nieuwe kerkelijke jaar op gang te trekken. Zijn verwelkomingszin voor de eerste adventszondag was onmiddellijk raak: ‘Laat God u, hier en nu, maar eens goed vastpakken en ook de komende weken.’ Tijdens de preek reflecteerde hij wanneer en hoe wij dit zouden kunnen ervaren. Zijn hartelijke uitspraak laat me nog steeds niet los. Het is de rode draad naar Kerstmis toe, het rode lint dat ons allen verbindt! Maar… ‘Wil ik me wel door God laten vastpakken?’ Altijd of alleen als het mij past? Geloof ik dat Zijn liefde voor mij onvoorwaardelijk is? Wanneer ik dit schrijf, branden er drie kaarsen op onze adventskrans. Ik voel me weer een stapje lichter en dichter bij Kerstmis. Misschien omdat Hij mij, zonder dat ik het wist, eens goed heeft vastgepakt.
evenstilstaanblog.wordpress.com 