Als de nacht verblindt, je nood hebt aan afdwalende momenten bij volle maan, dan laat het toe.
Als duisternis dwaalt over ongeplaveide wegen, donkere gedachten eventjes je gemoed passeren, dan hou het niet tegen, aanvaard en laat los, het lucht op.
Soms vergeten we het heden te omarmen.
Bij winter hunkeren we naar de zomer,
als het bakken regent naar de zon.
Ik zie wegen in verbeelding hopeloos op zoek naar de bron.
Bij het begin van alle leven ligt aanvaarding.
De verblindende nacht neem ik zachtjes mee samen met de bonte sterrenhemel.
Rosanna
evenstilstaanblog.wordpress.com 