Hij zat er al, in de tandartsenwachtruimte,
een goed uitziende man, zijn jas aan.
Zij kwamen zitten,
een oudere dame en haar zoon.
Ze had een jasje aan en ondanks dat zei ze
verschillende keren dat ze het koud had.
De zoon nam haar handen in de zijne
en wreef ze warm… Het mocht niet baten.
De dame bleef herhalen dat ze het koud had.
De man stond op, trok zijn jas uit,
ging naar de oudere dame en
sloeg zijn jas over haar… Houd hem maar aan.
Geef hem straks maar terug als ik klaar ben
bij de tandarts…
Een ‘warm gevoel’ overviel me.
Hier mocht ik getuige zijn van iemand die
aandacht had voor diegene die het ‘koud‘ had.
De wachtruimte werd een ‘warmteplek’!
Voor die man een vanzelfsprekendheid!
Voor mij een warme ervaring!
Monique
evenstilstaanblog.wordpress.com 