“Sterven doe je niet in één keer, steeds een beetje meer.” Toon Hermans ervoer het aan den lijve. Telkens een mens ervoor kiest om een begrafenis bij te wonen, naderen we onze eigen eindigheid, dringt het wat dieper tot ons door dat we dit bestaan eens zullen ruilen voor een Ander, Nieuw Leven. Hoe mooi en zinvol een jong gezin hun dochtertje van 7 de kans gaven haar verdriet te mogen tonen via haar tekening die op de kist van opa lag, via het bloemstuk dat zij mocht aandragen. Ze schreef zelfs een tekstje over een ster, die ze voorlas … Zo’n aanpak maakt dat een kind al van jongs af aan leert dat de dood bij het leven hoort. Niet elk kind kan dit aan; zoeken naar mogelijkheden om hen erbij te betrekken, heeft zeker een positieve weerslag in ’t leven later. Leven en dood, ja ze horen bijeen. Een heel bestaan lang hebben we nodig om ons deze polariteit eigen te kunnen maken. Hoe beter we het afsterven een plaats kunnen geven, des te Vóller kunnen we leven. We kunnen échter maar doorgeven, waar we zelf klaar mee zijn. Van belang voor jou en mij.
evenstilstaanblog.wordpress.com 