Niet meer dan een ezel, een stenen ezel begot, was nodig voor wat volgt. Op dikke bandjes fietsen twee bijdehandse kleuters op de stoep, hun moeder er rustig achteraan. Plots houden ze halt, verbaasd en geamuseerd, pretlichtjes in hun grote ogen vol ongeloof. In het kleine voortuintje van de enige boerderij die ons nog rest in onze verstedelijkte wijk, staat een ezel. Levensecht, bruin geverfd, bijna zo groot als in realiteit maar van steen. Een stenen ezel of is het een steenezel? Met vier voetjes op de grond beginnen de twee een geanimeerd gesprek. Ze bekijken en bestuderen de ezel. Van links naar rechts, van voor naar achter, van top tot teen, alle mogelijke gezichtspunten worden onderzocht. Ze geven commentaar en filosoferen er rustig op los, verzinnen een heel verhaal. Hun moeder kijkt toe vanop een afstandje, laat hen begaan en wacht geduldig. Bewonderend blijft het groepje zo een poos staan. De twee ukjes nemen de tijd die nodig is. Dan zetten ze parmantig weer af op weg naar een volgend avontuur. Zalig zenmoment zomaar op straat.
evenstilstaanblog.wordpress.com 