Stel je voor: je laatste woorden ‘s morgens … ’s avonds op de terugweg wordt je geliefde weggemaaid …
Overpeins even: je afscheidskruisje op moeders hoofd in het ziekenhuis ‘slaapwel’ … ’s nachts rinkelt de gsm: moeder is niet meer.
Onvoorstelbaar: die jolige lach van je zoon vóór hij vertrekt naar den vreemde; hij komt echter niet meer thuis … spoorloos.
’t Zijn net die kleine tekenen van Liefde, deze kunnen stellen met meer aandacht, meer hier en nu die ’t Laatste Avondmaal verteerbaar maken … en vereeuwigen …
Vieren wij vaak niet achteloos, ons verliezend in druk gepraat en luide ambiance muziek? Hoor ik de onderliggende behoefte in het verhaal van mijn tafelgenoot? Of ben ik eigenlijk al bezig met de agenda van morgen? ‘t Laatste Avondmaal is Hier & Nu, alsof er niets anders bestaat … altijd weer.
evenstilstaanblog.wordpress.com 