‘We zullen doorgaan …’ hoor ik het zingen in m’n hoofd. Thans blijft het broodnodig de veiligheidsmaatregelen te volgen om deze wereldwijde crisis de baas te kunnen. Enkel dwars door het kruis heen gaan, leidt naar het zegevieren van het Licht, dé Godslamp, ons Eeuwige Kompas ten Goede. Blijven focussen op de kleine dingen die ons blij maken als het nuttigen van een heerlijke brunch, genoegen beleven aan de vele zomerbloeiers die onze leefomgeving opfleuren, dankbaar zijn voor de versoepelingen die ons terug meer vrijheid en vreugde schenken. Natuurlijk zijn er tevens ‘ouwe’ tijden die ik mis, samenkomsten waarop we geen rekening dienden te houden met afstand, waarbij een knuffel, een arm om me heen zo’n deugd kon doen, zo’n troost kon bieden. Laten we vooral erkentelijk zijn dat er nog mensen in onze kring zijn die alert en fijngevoelig reageren. Hoe overleven als je ten prooi valt aan eenzaamheid? Want ze zijn er, ook in onze welvaartsstaat, zij die onderduiken uit nood, schaamte, onbegrip, angst. Openen we onze ogen en oren voor hen.
evenstilstaanblog.wordpress.com 