Ik stapte op mijn fiets met in mijn fietstas een kaartje : “Ik denk aan je, weet dat ik met je meeleef!” Na een 20 minuutjes fietsen gleed het kaartje in de brievenbus. Het huis lag er verlaten en stil bij….
Halverwege de terugweg lokte een stille plas water halt te houden….dichterbij te komen …en te luisteren naar de krekels en de kikkers, die kwaakten om het hardst…
Het was er doodstil…dóód-stil…nee, léven bruiste in alle toonaarden.
Ik dacht terug aan het kaartje, de brievenbus en het verlaten stille huis, waar “de dood was voorbij gegaan”. Het was er doodstil en tóch, wat zal er niet léven in die stilte!?
… wordt morgen vervolgd
evenstilstaanblog.wordpress.com 