Sprakeloos

Met verstomming geslagen. Sprakeloos. Zo voel ik mij al enkele weken. Iets wat amper zichtbaar is, bijna ongrijpbaar, doet de wereld op zijn grondvesten daveren. Met een meedogenloze precisie worden al onze vanzelfsprekendheden afgebeitst tot op het blote hout. Alle vernislagen die we ooit hebben aangebracht moeten eraf. Geen ontkomen aan. Hier wordt aan het fundament van onze samenleving geraakt. Wat ik voel, kan ik niet onder woorden krijgen. En als ik er al vind, schieten ze schromelijk tekort. Ijl, futiel, oppervlakkig, nietszeggend. Wat ik om me heen zie of hoor lijkt mij vruchteloos gelal, dom gekakel, dronken gebral, gestamel. Wanhopig en tevergeefs blijf ik zoeken naar het juiste woord, strohalm om mij aan vast te klampen, om iets wat onzegbaar is tastbaar te maken, grijpbaar, beheersbaar. Ik vind alleen een beeld: dat van een diep bedroefde moeder die huilt om haar Zoon, geraakt tot in de kern van haar schoot. Zij hield het uit. Als dit beeld mijn enige woord is, laat dit dan mijn bidden zijn…