Wat je niet ziet, niet hoort …
diep verborgen verdriet, woede, angsten
ingeslikt, geprangd onvermogen …
Verscheurend is zo’n gebrokenheid,
zelfs gespleten wereld als ultieme poging
te overleven te midden gelijken
die niet erkennen kunnen wat vastzit
op één of andere plek in lichaam en geest
… slechts te ontwaren en te ontginnen
met véél tijd, geduld en vooral Liefde …
Want niemandsland betreden,
vraagt om fluwelen handschoenen en
zorgvuldig gekozen woorden,
respectvolle en meevoelende stiltes…
Geveld, verbrijzeld en ondergedoken
op zoek naar erkenning in het de-len.
Enkel diegene die blindelings voelt en durft
schroomvol de krater(s) van verlorenheid
naderen, voetje per voetje
ook – stilstaand – wachtend …
tot genezing toelaatbaar wordt
om ’t ongekende van liefde binnen te laten…
evenstilstaanblog.wordpress.com 