Een kleine oorlog

Zo noemde een kankerpatiënte haar zware strijd met die indringende ziekte, die al voor de derde keer de kop opstak. Die uitspraak trof me diep, des te meer omdat ze ’t zo duidelijk illustreerde. De vraag naar het jaarlijks abonnement van de krant verrast je, want je weet niet of jij er binnen enkele maanden nog zult zijn … Wil je een kaart voor een komende concert in huis halen, ook dit confronteert je met je eindigheid … Telkens afwachten, op de bloedresultaten, of de chemo zal aanslaan, … of je nog meer kilo’s gaat kwijtspelen, nog meer haren zal verliezen, nóg zwakker zult worden … Dit lijkt me intussen geen kleine oorlog meer, maar een alles vernietigende orkaan, die je ganse leven op losse schroeven zet. Alles wat je lief is, groeit aan belang. Nog nooit stelde je zo duidelijk op de eerste plaats de relaties die je voeden. Je leert (veel) meer te zeggen: ‘Ik zie je graag’, ‘Bedankt’, ‘Dit wil ik je nog zeggen …’, ‘Kan je me vergeven voor …’ Wacht niet tot de tijd van Over-gaan, doe wat vandaag goed en opbouwend is om zo andere, kleine oorlogen te voorkomen …