Ik vertelde hoe ik omzichtig mijn talent beproefd had. Een laatste poging om iets betekenisvol te doen. Angst om een laatste keer afgewezen te worden en leeg te zijn.
Je reageerde fel, met een sneer, alsof ik zojuist mezelf geridderd had. Afschuw en afwijzing.
Ik reageerde onbewogen, verborg mijn schaamte, mijn pijn. Je ging weg en woede stak op. Alsof iemand de noodknop had ingedrukt. Wekenlang zit ik nu in die negatieve gedachten. Jij weet niet eens wat er in mijn hart schuilt. De oude wonden die me vanbinnen gek maken, terwijl de buitenkant woede, frustratie, afstand toont. Jij bent niet verantwoordelijk voor die puinhoop.
Wat zou er gebeuren als je me gewoon aanvaardde, veiligheid bood om naar de binnenkant te kijken? Op mijn beste momenten neem ik me voor er voor jou te zijn, je te aanvaarden, je zijn te kennen, dorst te hebben naar je hart. Als ik die bom binnenin tot zwijgen heb gebracht. Als ik mezelf aanvaard.
evenstilstaanblog.wordpress.com 