Het trotse hoofdeind van de Fonteinstraat is weldra niet meer. Kap de bomen! Weg ermee! Laat nu maar de betonklotsen komen… Betonstop, roep het uit! Maar wat is de realiteit?
Die mooie waaiende kruinen waarin je je met de wildste dromen kon verschuilen, moeten weg. Sterven. De kleine oase in de stad, eens zo mooi, moet wijken voor de centen en de bouwementen.
Ik huil en betreur het mooie verleden. Vogels die zongen van in de vroege morgen. Waar gaan zij heen? Hun schuilplaats is verdwenen.
Ik sterf er een stukje mee. En sprokkel de laatste restjes groen om mij heen. Heimwee naar lang verloren tijden van grootse landerijen en prille plekjes groen waarin je kind en mens kon zijn.
Fontein van Liefde, genees het verdriet, en de groene mijmerende pijnen van een droevig hasselts mieke en de zo vele medemensen hier omheen…
evenstilstaanblog.wordpress.com 