“Er zijn plaatsen waar de Geest waait, maar er is een Geest die overal waait.” Met haar wijze geschriften nodigt Madeleine Delbrêl ons uit tot een dieper gelovig leven in rauwe praktijk. Nergens God beter te vinden dan in de straat, onder de mensen, te midden van hun zorgen. Op 17-jarige leeftijd was ze overtuigd atheïst. Doch door een kortdurende relatie met een gelovige jongeman, die later intreedt bij de dominicanen gaat ze twijfelen. Gelijktijdig loopt de scheiding van haar ouders en in die gebrokenheid komt God haar zelf zoeken, zo schrijft ze. Ja, in onze grootste armoede kan God ons tegemoet treden en er Zijn Werk beginnen, meent ook Moeder Theresa. Of je nu een pen vasthoudt of een bezem, het is God die ons steeds verder laat groeien in genade via de acties die we uitvoeren, de mens die we mogen ontmoeten of horen aan de lijn. Het is het leven midden die arbeidersellende in Ivry, in de jaren ’30 sterk communistisch gekleurd, waardoor Madeleine God steeds beter leerde kennen. Het Evangelie en het leven zijn zo nauw verbonden. Zien en horen wij dit ook?
evenstilstaanblog.wordpress.com 