‘De herfst is in ’t land’, zo begon vroeger mijn opstel. En nu kan ik schrijven: de herfst is in mijn leven. Een totaal ander opstel. Over de herfst schrijven als je nog in de lente van je leven bent is totaal anders dan erover schrijven als je er zelf midden in zit. De kleurenpracht blijft, zeker deze herfst. Het rood, het geel, het bruin, de groene tinten verbonden door helderblauw. Ik zag die kleuren in de herfstzon. Zonder licht, geen kleur. Ik dacht: ik word ouder en ik voelde me daar nog comfortabel in omdat het nog niet zo is. Mijn comfortzone verdween snel toen ik besefte dat ik op de drempel van ‘oud worden’ sta. Nu schrijf ik over mijn herfst, met zijn kleuren en zijn licht en voel hoe mooi een herfstleven kan zijn. Hoe ik nog kleur en licht kan geven. Op de drempel staan heeft te maken met een nieuw begin. Een andere manier van zijn. Andere kleuren, ander licht. Herman Gorter schreef ooit: ‘een nieuwe lente een nieuw geluid’. Ik ben Herman Gorter niet maar ik begrijp hem wel en ik vertaal voor mij: ‘een nieuwe herfst, een nieuw geluid’.
evenstilstaanblog.wordpress.com 