Je bent niet meer hier, maar daarginds, héél eventjes maar. Zalig verzonken in gedachten, doch de herfst laat niet meer lang op zich wachten.
Bezoek kloppend aan jouw voordeur, welriekende koffiegeur, krakelingen, tarte-tatin, pure verwennerij.
Diepe wortels ontspruiten uit de bodem, levenloze bladeren wiegen hun dans naar voren.
O levensboom vol aderen en vertakkingen.
O zo verscholen meer, keer op keer.
Modderige wandelpaden, onstuimige kronkels vol achtergelaten voetsporen, zo verloren.
Regen of wind, trotseer je jouw pad heel gezwind.
Je opent jouw ogen, vraagt heel bewust, kopje koffie of thee?
Rosanna
evenstilstaanblog.wordpress.com 