Op de vestingen hangen tientallen schommels in de bomen als deel van een kunstproject dat het artistieke wil integreren in de natuur. Een leuke aanblik, maar nog veel meer een pure uitnodiging om het innerlijke kind weer even de bovenhand te geven. En ja, velen lieten zich dit welgevallen: jong en oud(er), toerist en inwoner genoten zichtbaar van het wiegen. Kindersouvenirs doken zo weer op. Er is in feite vaak een aanleiding nodig om ons, volwassenen terug aan het spelen te krijgen. Onze maatschappij is zo gerationaliseerd, zo gericht op efficiëntie dat de creativiteit en de verwondering van het kind in ons volgroeide lichaam heel vlug ondergesneeuwd raakt. Kunstenaars verstaan de taal van het kind, z’n totale aandacht en het geboeid zijn door alles wat het tegenkomt beter en volgen dan ook de sprankel van het kunnen creëren uit het niets. Dat eenvoudige speeltuig bevrijdt het kind in ons. De schommel kan nog ontroeren en ons verbinden met een tijd dat het leven meer vanzelf ging. Dat kind blijft echter z’n bestaan opvragen … her en der. Gelukkig maar!
evenstilstaanblog.wordpress.com 