“Gebonden en gekooid ben je altijd, maar daar waar je jezelf bindt, moet het goed te leven zijn.” Deze tekst sierde jaren mijn thuis, maar na de breuk van een belangrijke vriendschap heb ik het opgeborgen; ik heb er geen houvast meer aan. Ik weet het even niet meer; ben ik waarlijk relatieonbekwaam? Zal ik me nog ooit kunnen, durven, willen binden? Tijd en heling zullen het uitwijzen. Zeer zeker, ik ben niet de enige!! Hoeveel verbintenissen lopen niet spaak … In een artikel i.v.m. chronische pijn besloot een pijnspecialist met de woorden: ‘In plaats van verder te behandelen, moeten we eerder doorpraten om er áchter te komen wat er in het leven van een mens de pijn in stand houdt.’ Veelal heb je een gidsende derde nodig om dit fragiele terrein te onderzoeken. We staan als broze mens niet te springen om de rauwheid van onze pijn te verkennen. Toch is het net het delen van onze vervelende gevoelens of althans datgene waarmee we worstelen, dat ons echt menselijk maakt en wat een sterkere band kán creëren. Hier liep het mis. Volgende keer … beter?
evenstilstaanblog.wordpress.com 