Geboeid hadden wij geluisterd naar het geboorteverhaal van Tijsje. Toen de opa vertelde hoe hij de kleine liefkozend omarmde werd hij diep geroerd en blonk er een traan in zijn oog. Diezelfde dag had ik een nog jonge vrouw de zalving met heilige olie gegeven terwijl de familie rond haar bed verzameld was en samen met mij de hand op de schouder legde van hun doodzieke zus. Ook ik ben stil wenend naar huis gegaan. Geboorte en dood zijn de twee mysterieuze wanden van ons prachtig maar ook zo broos bestaan. Bij de fragiele schoonheid van ons leven, bij de tedere kwetsbaarheid van ons bestaan passen wellicht geen grote woorden. Een kleine, lieve streling, een zachte aai, een hand op een schouder, kunnen dan wel misschien iets doen vermoeden van Zijn groot Geheim waarin wij staan.
evenstilstaanblog.wordpress.com 