Als het oude zaad geen
vrucht meer geven kan,
de wereld jou niet meer herkent,
de tijd je handen en voeten
heeft kaal gevreten
waarom dan nog naar
’t veld gekeken?
Maar de dagen zijn een lichtstramien,
en jij wilt het veld steeds aanschouwen.
Mijn God, hoelang zal
ik het land nog zien?
Mijn peinzend oog zoekt
steeds opnieuw…
Terwijl mijn woorden nu reeds sterven,
zal ik straks dit veld nog erven.
Jozef V.
evenstilstaanblog.wordpress.com 